زخم قرنیه یک آسیب جدی چشمی است که افراد در هر سنی را تهدید می‌کند. اما زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند اغلب ویژگی‌ها و عوارض خاص خود را دارد. این گروه سنی به دلایل مختلف، بیشتر در معرض این عارضه قرار می‌گیرند. با افزایش سن، تغییرات فیزیولوژیک در چشم رخ می‌دهد. کاهش تولید اشک یا خشکی چشم، یکی از این تغییرات شایع است. این خشکی، سطح قرنیه را مستعد آسیب و عفونت می‌کند.

علاوه بر این، سیستم ایمنی بدن با گذشت زمان ممکن است ضعیف‌تر شود. این ضعف، توانایی مقابله با عوامل عفونی مانند باکتری‌ها، قارچ‌ها یا ویروس‌ها را کاهش می‌دهد. در نتیجه، یک آسیب کوچک قرنیه می‌تواند به سرعت به یک عفونت عمیق و گسترده تبدیل شود. بنابراین، زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند نیاز به توجه و پیگیری فوری دارد. بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت نیز که در این سنین شایع‌تر هستند، روند ترمیم زخم را کند می‌کنند. این موضوع بهبودی را دشوارتر می‌سازد.

علائم این عارضه می‌تواند شامل درد شدید، قرمزی، تاری دید، حساسیت به نور و احساس جسم خارجی در چشم باشد. تشخیص و درمان به موقع، برای جلوگیری از عوارض دائمی مانند ایجاد لکه و اسکار روی قرنیه ضروری است. این اسکار می‌تواند به کاهش دائم بینایی منجر شود. به همین دلیل، شناخت عوامل خطر و پیشگیری از بروز آن بسیار حائز اهمیت است. مراجعه منظم به چشم‌پزشک، رعایت بهداشت چشم و استفاده از قطره‌های مرطوب‌کننده می‌تواند موثر باشد. مدیریت صحیح زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند نه تنها بینایی را حفظ می‌کند، بلکه کیفیت زندگی را نیز بهبود می‌بخشد. در نهایت، باید توجه داشت که زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند یک اورژانس پزشکی محسوب می‌شود و هرگونه تاخیر در درمان عواقب جبران‌ناپذیری به همراه خواهد داشت.

تشخیص به‌موقع زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند برای جلوگیری از عوارض جدی بینایی حیاتی است. علائم این عارضه می‌تواند به سرعت ظاهر شود و شدت بگیرد.

علائم و نشانه های زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند معمولاً واضح و آزاردهنده هستند. درد چشم اغلب اولین و اصلی‌ترین علامت است. این درد می‌تواند بسیار شدید باشد. احساس وجود شن یا جسم خارجی در چشم نیز بسیار شایع است. فرد مداوم احساس می‌کند چیزی در چشمش است. قرمزی قابل توجه در سفیدی چشم به وضوح دیده می‌شود. ترشح آبکی یا چرکی از دیگر نشانه‌های هشداردهنده است.

تاری دید یا کاهش بینایی از علائم نگران‌کننده است. فرد ممکن است در دید واضح مشکل پیدا کند. حساسیت غیرعادی به نور (فتوفوبیا) نیز ایجاد می‌شود. حتی نور معمولی اتاق می‌تواند آزاردهنده باشد. در برخی موارد، تورم پلک و اشکریزی بیش از حد را شاهد هستیم.

شناسایی این علائم نیاز به دقت دارد. علائم و نشانه های زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند گاهی با مشکلات چشمی دیگر اشتباه گرفته می‌شود. اما ترکیب درد شدید با تاری دید یک نشانه قوی است. این گروه سنی ممکن است به دلیل کاهش حس قرنیه، درد را کمتر احساس کنند. این موضوع خطرناک است. بنابراین هر تغییر در بینایی یا ناراحتی چشم را باید جدی گرفت. آگاهی از علائم و نشانه های زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند اولین قدم برای اقدام فوری است. توجه به این نشانه‌ها می‌تواند از عواقب جبران‌ناپذیر مانند نابینایی پیشگیری کند. درک دقیق علائم و نشانه های زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند نقش کلیدی در حفظ سلامت بینایی آنها ایفا می‌کند.

6. حساسیت به نور (فتوفوبیا)

حساسیت غیرعادی به نور که به آن فتوفوبیا می‌گویند، یک علامت بسیار شایع در زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند است. فرد مبتلا حتی در برابر نورهای معمولی مانند نور اتاق یا صفحه تلویزیون احساس ناراحتی شدید می‌کند. این حالت می‌تواند به قدری شدید باشد که فرد به اجبار چشمانش را ببندد یا در محیط‌های کاملاً تاریک پناه بگیرد. این علامت یک واکنش محافظتی از سوی سیستم عصبی است.

قرنیه ملتهب و آسیب‌دیده به شدت حساس می‌شود. اعصاب موجود در قرنیه که در حالت عادی تنها به لمس و درد پاسخ می‌دهند، اکنون نسبت به محرک‌های نوری نیز بیش‌ازحد تحریک‌پذیر می‌شوند. هنگامی که نور به چشم می‌تابد، این اعصاب پیام‌های شدیدی به مغز ارسال می‌کنند. مغز این پیام‌ها را به صورت درد یا ناراحتی عمیق در چشم تفسیر می‌کند. در نتیجه، فرد به طور غریزی سعی می‌کند با جمع کردن پلک‌ها و دوری از نور، از این درد جلوگیری کند.

حساسیت به نور اغلب با سایر علائم مانند درد و اشکریزی همراه است. این سه علامت معمولاً با هم ظاهر می‌شوند و یک سه‌گانه کلاسیک از التهاب شدید قرنیه را تشکیل می‌دهند. فتوفوبیا نه تنها یک علامت آزاردهنده است، بلکه نشان‌دهنده فعال بودن فرآیند بیماری است. با شروع درمان مؤثر و کاهش التهاب، حساسیت به نور نیز به تدریج کاهش پیدا می‌کند. استفاده از عینک‌های آفتابی تیره حتی در فضای داخل می‌تواند به کاهش موقت این ناراحتی کمک کند، اما جایگزین درمان علت اصلی نیست.

7. تورم پلک‌ها

تورم پلک‌ها یک نشانه قابل مشاهده از عفونت و التهاب فعال در چشم است. در زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند، پلک‌ها ممکن است پف‌کرده، متورم و سنگین به نظر برسند. گاهی اوقات تورم به حدی است که باز کردن کامل چشم را با دشواری مواجه می‌سازد. این تورم پاسخ طبیعی بافت‌های اطراف به یک مشکل جدی در قرنیه است. بدن سعی می‌کند با فرستادن مایع و سلول‌های ایمنی بیشتر به ناحیه، با آسیب یا عفونت مبارزه کند.

این تورم می‌تواند ناشی از دو عامل اصلی باشد. اول، التهاب خود قرنیه به بافت‌های مجاور از جمله پلک سرایت می‌کند. دوم، فرد ممکن است به دلیل درد و احساس جسم خارجی، چشم خود را بیش از حد بمالد. این مالش مکرر خود باعث تحریک و تورم بیشتر پلک‌ها می‌شود. تورم پلک اغلب با قرمزی چشم و ترشح همراه است. پلک‌های متورم می‌توانند باعث اشکریزی بیشتر شوند، زیرا عملکرد طبیعی پمپ اشک را مختل می‌کنند.

تورم پلک به خودی خود بینایی را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، اما می‌تواند با محدود کردن میدان دید و ایجاد ناراحتی فیزیکی، فعالیت‌های روزمره را دشوار کند. این علامت به وضوح به چشم‌پزشک نشان می‌دهد که التهاب بسیار گسترده است. کاهش تورم معمولاً چند روز پس از شروع درمان مؤثر آنتی‌بیوتیکی یا ضدالتهابی آغاز می‌شود. کمپرس سرد می‌تواند به کاهش موقت تورم کمک کند، اما مانند دیگر علائم، درمان ریشه‌ای مشکل ضروری است.

8. اشکریزی بیش از حد

اشکریزی شدید و غیرقابل کنترل یکی از پاسخ‌های دفاعی اولیه چشم به آسیب است. در مواجهه با زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند، غدد اشکی شروع به تولید مقادیر زیادی اشک می‌کنند. هدف از این کار شستشوی چشم و تلاش برای حذف عامل آزاردهنده است. همچنین اشک حاوی مواد ضدعفونی‌کننده طبیعی است که سعی در مهار عفونت دارند. این اشکریزی اغلب با احساس سوزش همراه است.

با این حال، در مورد زخم قرنیه، این مکانیسم دفاعی اغلب ناکافی است. زیرا عامل مشکل یک زخم فیزیکی یا یک عفونت عمقی است که با شستشوی ساده برطرف نمی‌شود. در نتیجه، چشم به تولید بیش از حد اشک ادامه می‌دهد که خود می‌تواند باعث تاری دید بیشتر شود. اشک‌های تولید شده در این حالت ممکن است کیفیت معمول را نداشته باشند و حاوی مقادیر بیشتری پروتئین و سلول‌های التهابی باشند.

اشکریزی مداوم می‌تواند پوست اطراف چشم را تحریک کند و باعث قرمزی و خارش شود. این علامت، به ویژه در هوای آزاد یا در معرض باد، تشدید می‌شود. در زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند، گاهی اوقات سیستم تولید اشک به دلیل افزایش سن یا بیماری‌هایی مانند خشکی چشم پایه، از قبل مختل است. در این موارد، ممکن است ابتدا دوره‌ای از اشکریزی شدید وجود داشته باشد و سپس به طور متناقضی، چشم خشک و آسیب‌پذیرتر شود. کنترل اشکریزی مستلزم درمان خود زخم است.

9. کاهش حس قرنیه

این مورد یک ویژگی بسیار مهم و گاهی گمراه‌کننده در زخم قرنیه در افراد میانسال و سالمند است. با افزایش سن، ممکن است تعداد یا حساسیت انتهای عصبی در قرنیه کاهش یابد. این پدیده به عنوان “نوروپاتی قرنیه” شناخته می‌شود. شرایط سیستمیک مانند دیابت یا استفاده طولانی‌مدت از قطره‌های چشمی خاص نیز می‌توانند این کاهش حس را تشدید کنند. نتیجه این است که فرد ممکن است درد و ناراحتی کمتری را نسبت به یک فرد جوان با همان میزان آسیب تجربه کند.

این کاهش حس یک شمشیر دو لبه است. از یک طرف، بیمار را از درد شدید رها می‌کند. از طرف دیگر، یک علامت هشداردهنده حیاتی را پنهان می‌نماید. در نتیجه، فرد ممکن است زخم قرنیه را جدی نگیرد و مراجعه به پزشک را به تأخیر بیندازد. این تأخیر می‌تواند فاجعه‌بار باشد، زیرا عفونت زمان کافی برای پیشرفت و آسیب عمیق‌تر پیدا می‌کند. ممکن است اولین علامت قابل توجه، تاری دید یا قرمزی چشم باشد، در حالی که زخم پیشرفت کرده است.

این موضوع اهمیت معاینه منظم چشم‌پزشکی را در افراد میانسال و سالمند، به ویژه آنهایی که مبتلا به دیابت هستند، دوچندان می‌کند. چشم‌پزشک در طول معاینه می‌تواند حس قرنیه را آزمایش کند. آگاهی از این پدیده برای پزشک و بیمار ضروری است. پزشک نباید صرفاً بر اساس گزارش درد کم بیمار، شدت مشکل را دست کم بگیرد. هرگونه تغییر در بینایی یا ظاهر چشم، حتی بدون درد شدید، در این گروه سنی نیاز به بررسی فوری دارد.

با افزایش سن، سلامت چشم‌ها اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. زخم قرنیه یکی از مشکلات جدی چشمی است که تشخیص به‌موقع آن برای جلوگیری از آسیب‌های بینایی ضروری است. افراد میانسال و سالمند به دلایل مختلفی بیشتر در معرض این عارضه قرار دارند.

خشکی چشم، استفاده از لنزهای تماسی، یا کاهش حس قرنیه از عوامل شایع هستند. بدنبال این تغییرات، قرنیه آسیب‌پذیرتر می‌شود. شناسایی زودهنگام علائم کلید حفظ بینایی است.

علائم هشداردهنده معمولاً واضح هستند. فرد ممکن است احساس جسم خارجی در چشم داشته باشد. درد چشم، حتی با چشم بسته، یک علامت شایع است. قرمزی شدید، تاری دید و حساسیت به نور نیز از نشانه‌های مهم محسوب می‌شوند. گاهی ترشحات چرکی نیز دیده می‌شود. این علائم را هرگز نباید نادیده گرفت.

تشخیص این بیماری نیازمند معاینه تخصصی است. چشم‌پزشک در مطب از روش‌های دقیقی استفاده می‌کند. آنان با استفاده از میکروسکوپ مخصوص، سطح قرنیه را با دقت بررسی می‌کنند. آنها ممکن است از رنگ‌های ویژه‌ای مانند فلورسئین استفاده کنند. این رنگ به مناطق آسیب‌دیده می‌چسبد و زیر نور آبی به رنگ سبز درمی‌آید. این کار وسعت و عمق زخم را به وضوح نشان می‌دهد. در برخی موارد، پزشک نمونه‌ای از ترشحات چشم برای کشت باکتری برمی‌دارد.

آگاهی از این علائم و روش‌های تشخیصی برای سالمندان و اطرافیان آنها حیاتی است. مراجعه فوری به چشم‌پزشک می‌تواند از عوارض جبران‌ناپذیر جلوگیری کند. بینایی یک موهبت باارزش است و مراقبت از آن در سنین بالا نیازمند توجه بیشتر است.

زخم قرنیه یک وضعیت اورژانسی در چشم‌پزشکی است. این بیماری در افراد میانسال و سالمند می‌تواند عواقب جدی‌تری داشته باشد. درمان سریع و دقیق برای نجات بینایی کاملاً ضروری است.

هدف اصلی درمان سه چیز است. اول از بین بردن عامل عفونت است. دوم ترمیم بافت آسیب‌دیده قرنیه است. سوم جلوگیری از عوارضی مانند پارگی قرنیه یا آبسیاه است.

روش درمان کاملاً به علت ایجاد زخم بستگی دارد. پزشک بر اساس معاینات دقیق، بهترین روش را انتخاب می‌کند. عفونت‌های باکتریایی نیاز به قطره‌های آنتی‌بیوتیکی قوی دارند. بیمار باید این قطره‌ها را حتی در ساعات شب به طور مکرر استفاده کند. عفونت‌های قارچی به داروهای ضدقارچ ویژه‌ای پاسخ می‌دهند.

گاهی عفونت ویروسی مانند تبخال عامل زخم است. در این صورت داروهای ضدویروس پایه اصلی درمان هستند. اگر زخم عمیق باشد یا به دارو جواب ندهد، ممکن است نیاز به بستری در بیمارستان باشد. در این شرایط پرستاران داروها را به طور منظم تجویز می‌کنند.

در موارد بسیار پیشرفته، ممکن است عمل جراحی ضروری شود. پیوند قرنیه می‌تواند بینایی را بازگرداند. همکاری نزدیک بیمار با چشم‌پزشک نقش کلیدی در موفقیت درمان دارد. بسیار مهم است که دستورالعمل‌های پزشک خود را به دقت دنبال کنید و قرار ملاقات‌های منظم داشته باشید.

۱. درمان دارویی

درمان دارویی اولین و اصلی‌ترین خط مبارزه با زخم قرنیه است. انتخاب نوع دارو کاملاً به عامل ایجادکننده زخم بستگی دارد. پزشک بر اساس معاینه و نتایج آزمایش، عامل مهاجم را شناسایی می‌کند. سپس داروی مناسب را تجویز می‌کند.

برای عفونت‌های باکتریایی، قطره‌های آنتی‌بیوتیکی قوی مانند فلوروکینولون‌ها نقش اصلی را دارند. در مراحل اولیه و برای عفونت های شدید، بیمار باید خیلی مکرر از این قطره ها استفاده کند. گاهی اوقات هر ۵ تا ۱۵ دقیقه، حتی در طول شب. این دفعات بالا باعث می شود که غلظت دارو در بافت قرنیه همیشه در سطح مطلوب باقی بماند. با کنترل عفونت، پزشک به تدریج دفعات قطره را کاهش می‌دهد.

اگر عامل قارچی باشد، درمان سخت‌تر و طولانی‌تر است. قطره‌های ضدقارچی مانند ناتامایسین یا آمفوتریسین بی پایه درمان هستند. این داروها به عمق قرنیه نفوذ می‌کنند تا قارچ را از بین ببرند. درمان عفونت قارچی ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد.

در مواردی که ویروس تبخال عامل زخم است، داروهای ضدویروس مانند آسیکلوویر کاربرد دارند. این داروها به صورت قطره یا خوراکی تجویز می‌شوند. آن‌ها فعالیت ویروس را مهار می‌کنند و به قرنیه فرصت ترمیم می‌دهند. پیروی دقیق بیمار از برنامه زمانی قطره‌ها برای موفقیت درمان حیاتی است.

۲. بستری در بیمارستان برای تجویز داروی داخل وریدی و نظارت دقیق

وقتی عفونت بسیار شدید باشد یا به درمان اولیه پاسخ ندهد، پزشک بیمار را در بیمارستان بستری می‌کند. این تصمیم چند هدف مهم دارد. هدف اول دسترسی به رگ و تجویز آنتی‌بیوتیک‌های قوی داخل وریدی است. آنتی‌بیوتیک‌های وریدی سریع‌تر و با قدرت بیشتر به محل عفونت می‌رسند.

هدف دوم نظارت دقیق و ۲۴ ساعته بر روند درمان است. پرستاران به طور منظم قطره‌های چشمی را طبق برنامه دقیق تجویز می‌کنند. آن‌ها حتی در طول شب نیز این کار را انجام می‌دهند. این نظارت مداوم تضمین می‌کند که چشم بیمار هیچگاه بدون دارو نمی‌ماند.

پزشک چشم‌پزشک نیز حداقل روزی یکبار بیمار را ویزیت می‌کند. او با دستگاه اسلیت لمپ پیشرفت زخم را ارزیابی می‌کند. پزشک بر اساس پاسخ چشم، دوز داروها یا نوع آن‌ها را تنظیم می‌کند. بستری شدن برای سالمندانی که قادر به استفاده منظم از قطره در خانه نیستند نیز بسیار مفید است. این محیط کنترل‌شده بهترین شانس را برای نجات چشم در برابر عفونت‌های تهاجمی فراهم می‌آورد.

۳. پیوند قرنیه یا کراتوپلاستی

پزشک زمانی از پیوند قرنیه استفاده می‌کند که زخم باعث آسیب بسیار شدید شده باشد. این آسیب ممکن است به صورت سوراخ شدن قرنیه یا ایجاد زخم و کدورت گسترده باشد. این کدورت به طور دائم بینایی را مسدود می‌کند.

در این عمل جراحی، جراح بافت آسیب‌دیده قرنیه بیمار را برمی‌دارد. سپس یک قرنیه سالم از یک اهداکننده فوت شده را به جای آن می‌دوزد. این قرنیه جدید و شفاف نور را به درون چشم عبور می‌دهد. در نتیجه بینایی فرد بهبود می‌یابد.

انواع مختلفی از پیوند قرنیه وجود دارد. در برخی روش‌ها، جراح فقط لایه‌های آسیب‌دیده را برمی‌دارد و لایه‌های سالم را حفظ می‌کند. این روش‌های جدیدتر دوره بهبودی سریع‌تر و عوارض کمتری دارند. پس از عمل، بیمار باید چندین ماه از قطره‌های استروئیدی و آنتی‌بیوتیکی استفاده کند. این داروها از پس زدن پیوند توسط سیستم ایمنی بدن جلوگیری می‌کنند. پیوند قرنیه می‌تواند بینایی را به فرد بازگرداند و ساختار چشم را حفظ کند.

۴. استفاده از لنزهای تماسی درمانی

لنزهای تماسی درمانی نقش یک پانسمان یا بانداژ را برای قرنیه آسیب‌دیده ایفا می‌کنند. پزشک این لنزهای ویژه را روی چشم قرار می‌دهد. این لنزها از جنس نرم و با قابلیت عبور اکسیژن بالا هستند.

این لنز چند عملکرد مهم دارد. اولاً، مانند یک مانع محافظ، از سطح قرنیه در برابر تماس با پلک محافظت می‌کند. این کار باعث کاهش قابل توجه درد و ناراحتی بیمار می‌شود. ثانیاً، لنز یک محیط مرطوب و ایده‌آل برای ترمیم سلول‌های اپیتلیال قرنیه ایجاد می‌کند.

پزشک معمولاً این لنز را همراه با قطره‌های دارویی تجویز می‌کند. لنز بانداژی می‌تواند دارو را روی سطح چشم نگه دارد و اثر آن را افزایش دهد. بیمار باید این لنز را برای چندین روز یا هفته به طور مداوم استفاده کند. پزشک در ویزیت‌های منظم، لنز را برمی‌دارد و سلامت قرنیه را بررسی می‌کند. این روش یک درمان کمکی بسیار مؤثر برای کاهش درد و تسریع بهبودی است.

۵. تزریق دارو به داخل چشم

در موارد عفونت‌های بسیار شدید و عمقی، قطره‌های چشمی ممکن است به تنهایی کافی نباشند. دارو نمی‌تواند به اندازه کافی به مرکز عفونت در عمق قرنیه یا اتاق قدامی چشم نفوذ کند. در این شرایط، پزشک مستقیم دارو را به داخل چشم تزریق می‌کند.

این روش معمولاً دو مسیر دارد. تزریق داخل جلویی ( intravitreal ) و تزریق زیرملتحمه‌ای ( subconjunctival ). در تزریق زیرملتحمه‌ای، پزشک دارو را به بافت نازک روی سفیدی چشم تزریق می‌کند. این دارو به تدریج آزاد می‌شود و به قرنیه می‌رسد.

در تزریق داخل جلویی، پزشک دارو را مستقیماً به مایع داخل کره چشم تزریق می‌کند. این روش غلظت بسیار بالایی از دارو را دقیقاً در مرکز کانون عفونت قرار می‌دهد. پزشک این کار را با بی‌حسی موضعی و در شرایط استریل انجام می‌دهد. تزریق داخل چشمی یک روش تهاجمی اما نجات‌بخش برای کنترل عفونت‌های پیشرفته است.

۶. برداشتن بافت عفونی یا دبریدمان

دبریدمان یک عمل جراحی کوچک اما بسیار مؤثر است. پزشک در این روش، بافت مرده و آلوده به میکروب را از سطح و لایه‌های قرنیه برمی‌دارد. این کار چند هدف مهم دارد.

اولین هدف کاهش بار میکروبی چشم است. با حذف بافت عفونی، حجم زیادی از عوامل بیماری‌زا از بین می‌روند. هدف دوم، ایجاد یک بستر سالم برای ترمیم است. بافت مرده مانع از رشد سلول‌های سالم جدید می‌شود. با برداشتن آن، سلول‌های سالم اطراف زخم می‌توانند به راحتی گسترش یابند.

هدف سوم، افزایش اثربخشی داروهاست. پس از دبریدمان، قطره‌های دارویی می‌توانند به راحتی به عمق بافت نفوذ کنند. پزشک این کار را با بی‌حسی موضعی و زیر میکروسکوپ انجام می‌دهد. او از ابزارهای بسیار ظریف برای تراشیدن بافت بیمار استفاده می‌کند. دبریدمان اغلب به درمان دارویی پاسخ بهتری می‌دهد و روند بهبودی را سرعت می‌بخشد.

زخم قرنیه یک تهدید جدی برای بینایی افراد میانسال و سالمند محسوب می‌شود. عوامل مستعدکننده مانند خشکی چشم، کاهش حس قرنیه و بیماری‌های سیستمیک، این گروه سنی را بیشتر در معرض خطر قرار می‌دهد.

تشخیص به موقع سنگ بنای درمان موفق است. علائمی مانند درد شدید، قرمزی، تاری دید و حساسیت به نور را هیچگاه نباید نادیده گرفت. مراجعه فوری به چشم‌پزشک ضروری است. پزشک با معاینه دقیق و استفاده از روش‌هایی مانند رنگ‌آمیزی فلورسئین، وسعت و عمق آسیب را مشخص می‌کند.

خوشبختانه گزینه‌های درمانی متنوع و مؤثری وجود دارد. درمان معمولاً با تجویز قطره‌های چشمی آنتی‌بیوتیک، ضد قارچ یا ضد ویروس با دوز بالا آغاز می‌شود. در موارد شدید، بستری در بیمارستان برای تجویز داروی وریدی و نظارت دقیق ضروری می‌شود. روش‌هایی مانند دبریدمان بافت عفونی یا استفاده از لنزهای بانداژی به تسریع بهبودی کمک می‌کنند.

پیروی دقیق بیمار از دستورات پزشک نقش تعیین‌کننده‌ای در نتیجه درمان دارد. استفاده منظم از قطره‌ها و حضور در ویزیت‌های پیگیری از عود عفونت جلوگیری می‌کند. در صورت ایجاد آسیب جبران‌ناپذیر، پیوند قرنیه می‌تواند بینایی را بازگرداند.

آگاهی از علائم و مراجعه زودهنگام، کلید حفظ بینایی است. مراقبت از چشم‌ها در سنین بالا باید مورد توجه ویژه قرار گیرد. بینایی یک موهبت ارزشمند است و محافظت از آن در برابر زخم قرنیه کاملاً امکان‌پذیر است.