آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند یکی از شایع‌ترین مشکلات استخوانی-مفصلی است. این بیماری با افزایش سن تشدید می‌شود. آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند معمولاً به دلیل ساییدگی مهره‌های گردنی ایجاد می‌شود. درد و سفتی گردن اولین نشانه‌های این مشکل هستند.

آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند زندگی روزمره را مختل می‌کند. حرکات ساده مانند چرخاندن سر دشوار می‌شوند. برخی بیماران حتی به سردردهای مزمن مبتلا می‌شوند. آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند گاهی باعث گزگز دست‌ها نیز می‌شود.

تشخیص به موقع این بیماری اهمیت زیادی دارد. درمان زودهنگام از پیشرفت آسیب جلوگیری می‌کند. روش‌های مختلفی برای مدیریت این شرایط وجود دارد. فیزیوتراپی، داروها و تغییر سبک زندگی کمک‌کننده هستند.

آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند نیاز به توجه ویژه دارد. با روش‌های مناسب می‌توان کیفیت زندگی را بهبود بخشید. آگاهی از علائم و درمان‌ها اولین قدم برای مقابله با این مشکل است.

درد مزمن گردن

درد ناشی از آرتروز گردن در میانسالان و سالمندان معمولاً عمیق و مداوم است. این درد اغلب در پایه جمجمه شروع می‌شود. بسیاری بیماران آن را به صورت سنگینی یا فشار توصیف می‌کنند. درد با حرکات خاص گردن شدت می‌گیرد. خم کردن سر به عقب معمولاً ناراحتی را افزایش می‌دهد.

این درد گاهی به شانه‌ها و بین کتف‌ها انتشار می‌یابد. برخی بیماران احساس می‌کنند درد به بازوها هم کشیده می‌شود. فعالیت‌های روزمره مانند رانندگی یا خواندن کتاب درد را بدتر می‌کنند. استراحت موقت معمولاً کمی تسکین ایجاد می‌کند.

درد آرتروز گردن معمولاً صبح‌ها بعد از بیدار شدن شدیدتر است. با گرم کردن ناحیه و حرکات ملایم بهتر می‌شود. در مراحل پیشرفته، درد حتی در حالت استراحت هم وجود دارد. این موضوع خواب را مختل می‌کند و باعث خستگی روزانه می‌شود.

سفتی و کاهش انعطاف‌پذیری گردن

سفتی گردن از نشانه‌های شایع آرتروز در سالمندان است. بیماران معمولاً در چرخاندن سر مشکل دارند. این سفتی صبح‌ها بعد از بیدار شدن بیشتر محسوس است. ممکن است 30 دقیقه یا بیشتر طول بکشد تا بهبود یابد.

انعطاف‌پذیری گردن به مرور زمان کاهش می‌یابد. نگاه کردن به عقب یا پهلوها سخت می‌شود. برخی بیماران برای دیدن اطراف باید تمام بدن را بچرخانند. این محدودیت حرکتی انجام فعالیت‌های ساده مانند پارک کردن ماشین را دشوار می‌کند.

سفتی گردن با گرم کردن ناحیه کمی بهتر می‌شود. دوش آب گرم صبحگاهی به بسیاری از بیماران کمک می‌کند. حرکات کششی ملایم تحت نظر فیزیوتراپیست مفید است. اما حرکات ناگهانی یا شدید مشکل را بدتر می‌کنند.

صدای سایش یا تق تق گردن

صدای سایش گردن هنگام حرکت دادن سر بسیار شایع است. بیماران آن را شبیه صدای شن یا تق تق توصیف می‌کنند. این صدا ناشی از ساییدگی سطوح مفصلی است. غضروف فرسوده باعث تماس مستقیم استخوان‌ها می‌شود.

گاهی این صداها با احساس خراشیدگی همراه است. برخی بیماران گزارش می‌دهند که گردنشان قفل می‌کند. این صداها معمولاً بدون درد هستند. اما در موارد پیشرفته ممکن است با ناراحتی همراه باشند.

تکرار زیاد این صداها نشانه پیشرفت آرتروز است. وقتی با درد همراه شوند، باید جدی گرفته شوند. پزشکان معمولاً با معاینه فیزیکی و تصویربرداری شدت مشکل را ارزیابی می‌کنند.

سردردهای مکرر

سردد ناشی از آرتروز گردن خاصیت ویژه‌ای دارد. معمولاً از ناحیه پس سر شروع می‌شود. سپس به پیشانی و دور چشم‌ها گسترش می‌یابد. بسیاری بیماران آن را شبیه فشار یا سنگینی توصیف می‌کنند.

این سرددها اغلب با حرکات گردن ارتباط مستقیم دارند. خم کردن طولانی‌مدت سر به جلو درد را تشدید می‌کند. برخی بیماران هنگام عطسه یا سرفه هم درد شدیدی احساس می‌کنند. استراحت و ماساژ ملایم گردن معمولاً کمک می‌کند.

سرددهای گردنی ممکن است با علائم میگرن اشتباه گرفته شوند. اما معمولاً با حالت تهوع یا حساسیت به نور همراه نیستند. درمان مناسب آرتروز گردن معمولاً این سرددها را هم کاهش می‌دهد.

گزگز، بی‌حسی یا ضعف در دست‌ها

وقتی آرتروز گردن پیشرفت کند، روی اعصاب فشار می‌آورد. این فشار باعث علائم عصبی در دست‌ها می‌شود. بیماران معمولاً گزگز یا سوزن‌سوزن شدن را گزارش می‌دهند. این احساس اغلب در انگشتان دست بیشتر است.

در موارد شدیدتر، بی‌حسی یا ضعف عضلانی ظاهر می‌شود. بیماران ممکن است در گرفتن اشیا مشکل پیدا کنند. وسایلی مثل فنجان یا کلید از دست می‌رود. این علائم نشانه فشار جدی روی اعصاب هستند.

علائم عصبی معمولاً در یک طرف بدن بارزترند. موقعیت‌های خاص مانند خوابیدن با گردن خمیده آنها را بدتر می‌کنند. اگر این علائم ظاهر شوند، باید سریع به پزشک مراجعه کرد.

سرگیجه یا عدم تعادل

آرتروز پیشرفته گردن گاهی بر جریان خون مغز تأثیر می‌گذارد. این وضعیت باعث سرگیجه موقع تغییر وضعیت می‌شود. مثلاً وقتی بیمار سریع از خواب بلند می‌شود. برخی بیماران احساس می‌کنند محیط دور سرشان می‌چرخد.

عدم تعادل هم مشکل شایعی است. بیماران گزارش می‌دهند که راه رفتنشان ناپایدار شده است. این حالت خطر زمین خوردن را افزایش می‌دهد. به خصوص برای سالمندان که استخوان‌های ضعیف‌تری دارند.

این علائم معمولاً موقتی هستند. اما تکرار آنها نیاز به بررسی پزشکی دارد. فیزیوتراپی و تمرینات خاص می‌توانند به بهبود تعادل کمک کنند.

اسپاسم عضلات گردن و شانه

عضلات اطراف مفاصل آسیب‌دیده دچار اسپاسم می‌شوند. این واکنش طبیعی بدن برای محافظت از مفاصل است. اسپاسم‌ها باعث درد شدید و ناگهانی می‌شوند. عضلات سفت و برآمده به راحتی قابل لمس هستند.

اسپاسم‌ها ممکن است چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشند. گرم کردن ناحیه و ماساژ ملایم کمک می‌کند. شل‌کننده‌های عضلانی در موارد شدید تجویز می‌شوند. پیشگیری از اسپاسم با تقویت عضلات گردن امکان‌پذیر است.

وضعیت‌های بدنی نامناسب اسپاسم‌ها را تشدید می‌کنند. استفاده طولانی‌مدت از تلفن همراه یا کامپیوتر عامل محرک شایعی است. بالش و تشک نامناسب هم می‌تواند مشکل را بدتر کند.

محدودیت حرکتی

آرتروز گردن دامنه حرکتی را به شدت کاهش می‌دهد. بیماران نمی‌توانند سر را کاملاً به عقب خم کنند. چرخش کامل سر به طرفین هم دشوار می‌شود. این محدودیت انجام فعالیت‌های روزمره را سخت می‌کند.

رانندگی به خصوص هنگام پارک کردن مشکل‌ساز می‌شود. نگاه کردن به آینه‌های بغل نیاز به چرخش بیشتر بدن دارد. حتی فعالیت‌های ساده مثل تماشای تلویزیون هم ناراحت‌کننده می‌شوند.

فیزیوتراپی منظم می‌تواند دامنه حرکتی را بهبود بخشد. حرکات باید آهسته و کنترل‌شده انجام شوند. فشار آوردن یا حرکات ناگهانی وضعیت را بدتر می‌کند.

درد تشدیدشونده با فعالیت

درد آرتروز گردن با فعالیت‌های خاصی شدیدتر می‌شود. کار با کامپیوتر یا تلفن همراه از عوامل شایع هستند. خم کردن طولانی‌مدت سر فشار زیادی به مهره‌ها وارد می‌کند. مطالعه یا خیاطی هم می‌تواند درد را تشدید کند.

حتی فعالیت‌های سبک مثل ظرف شستن مشکل‌ساز می‌شوند. بسیاری بیماران متوجه می‌شوند دردشان عصرها بدتر می‌شود. استراحت کوتاه بین فعالیت‌ها کمک‌کننده است.

تغییر وضعیت بدنی هر 20-30 دقیقه ضروری است. استفاده از وسایل کمکی مثل پایه تبلت می‌تواند مفید باشد. تنظیم ارتفاع صفحه نمایش کامپیوتر هم اهمیت زیادی دارد.

اختلال در خواب

درد و سفتی گردن خواب راحت را مختل می‌کنند. بیماران نمی‌توانند وضعیت راحتی برای خواب پیدا کنند. بالشت نامناسب مشکل را تشدید می‌کند. بسیاری بیماران چندین بار در شب بیدار می‌شوند.

خواب ناکافی باعث خستگی روزانه می‌شود. این چرخه معیوب درد را بیشتر می‌کند. استفاده از بالش طبی مخصوص گردن کمک بزرگی است.

خوابیدن به پهلو با بالش بین زانوها بهترین وضعیت است. خوابیدن روی شکم برای گردن مضر است. اگر درد شبانه ادامه یابد، پزشک ممکن است مسکن تجویز کند.

پزشک ابتدا با دقت گردن و شانه‌های بیمار را معاینه می‌کند. او از بیمار درباره محل دقیق درد و مدت زمان شروع علائم سوال می‌پرسد. پزشک با لمس ناحیه گردن به دنبال نقاط حساس و برجستگی‌های غیرعادی می‌گردد. او عضلات اطراف گردن را از نظر سفتی و اسپاسم بررسی می‌کند.

در این معاینه، پزشک دامنه حرکتی گردن را ارزیابی می‌کند. بیمار باید سر را به جلو، عقب و طرفین خم کند. پزشک مقاومت در برابر این حرکات را اندازه‌گیری می‌کند. او به صدای احتمالی مفاصل هنگام حرکت توجه ویژه‌ای دارد. این معاینه حدود ۱۵-۲۰ دقیقه طول می‌کشد.

پزشک همچنین رفلکس‌های تاندونی را آزمایش می‌کند. او با چکش مخصوص به آرامی روی تاندون‌ها ضربه می‌زند. کاهش یا افزایش رفلکس‌ها می‌تواند نشانه آسیب عصبی باشد. این معاینه کاملاً بدون درد است اما اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهد.

تست‌های حرکتی و بررسی دامنه حرکتی گردن

این تست‌ها میزان انعطاف‌پذیری گردن را اندازه‌گیری می‌کنند. پزشک از بیمار می‌خواهد سر را تا حد امکان به عقب خم کند. سپس فاصله بین چانه و قفسه سینه را اندازه می‌گیرد. در حالت طبیعی این فاصله باید کمتر از ۵ سانتی‌متر باشد.

برای تست چرخش، بیمار باید سر را به هر طرف بچرخاند. در افراد سالم گردن باید حدود ۸۰-۹۰ درجه به هر طرف بچرخد. پزشک با گونیامتر زاویه دقیق چرخش را اندازه می‌گیرد. کاهش این زاویه نشانه پیشرفت آرتروز است.

تست خم شدن جانبی هم انجام می‌شود. بیمار باید گوش خود را به شانه نزدیک کند. در این حالت باید حدود ۴۵ درجه خم شدن امکان‌پذیر باشد. پزشک تمام این حرکات را با دقت زیر نظر می‌گیرد. هرگونه محدودیت یا درد حین حرکت ثبت می‌شود.

تصویربرداری اشعه ایکس (رادیوگرافی)

رادیوگرافی ساده اولین روش تصویربرداری برای آرتروز گردن است. این روش سریع، کم‌هزینه و در دسترس است. بیمار روی تخت مخصوص می‌نشیند یا می‌ایستد. تکنسین از چند زاویه مختلف از گردن عکس می‌گیرد.

رادیوگرافی تغییرات استخوانی را به خوبی نشان می‌دهد. پزشک می‌تواند کاهش فضای بین مهره‌ها را ببیند. تشکیل خارهای استخوانی (استئوفیت) واضح دیده می‌شود. تغییرات تخریبی مفاصل فاست هم در این تصاویر مشخص است.

این روش برای بررسی بی‌ثباتی مهره‌ها هم مفید است. پزشک می‌تواند دررفتگی‌های جزئی یا لغزش مهره‌ها را تشخیص دهد. رادیوگرافی با اشعه انجام می‌شود اما دوز آن بسیار کم است. برای زنان باردار معمولاً توصیه نمی‌شود.

ام‌آر‌آی (MRI) برای بررسی بافت‌های نرم و اعصاب

ام‌آرآی بهترین روش برای بررسی بافت‌های نرم گردن است. این روش بدون اشعه و کاملاً بی‌خطر است. بیمار به پشت روی تخت دستگاه دراز می‌کشد. اسکنر با ایجاد میدان مغناطیسی قوی از گردن تصویربرداری می‌کند.

ام‌آرآی وضعیت دیسک‌های بین مهره‌ای را نشان می‌دهد. پزشک می‌تواند بیرون زدگی دیسک یا فشار روی اعصاب را ببیند. این روش التهاب نخاع یا ریشه‌های عصبی را هم مشخص می‌کند. ام‌آرآی برای برنامه‌ریزی جراحی بسیار ارزشمند است.

تصاویر ام‌آرآی بسیار دقیق و با جزئیات هستند. این روش حدود ۳۰-۴۵ دقیقه طول می‌کشد. بیمار باید در طول اسکن کاملاً بی‌حرکت بماند. برای افراد مبتلا به کلستروفوبیا یا دارای ایمپلنت‌های فلزی مناسب نیست.

سی‌تی اسکن (CT Scan) برای جزئیات استخوانی

سی‌تی اسکن جزئیات استخوانی را بهتر از ام‌آرآی نشان می‌دهد. این روش با اشعه ایکس کار می‌کند اما دقت آن بسیار بالاست. دستگاه به صورت حلقه‌ای دور سر بیمار می‌چرخد. تصاویر مقطعی دقیقی از مهره‌های گردنی تهیه می‌کند.

پزشک می‌تواند کوچکترین تغییرات استخوانی را تشخیص دهد. شکستگی‌های ریز، خارهای استخوانی و تنگی کانال نخاعی واضح دیده می‌شوند. گاهی از ماده حاجب برای بهبود کیفیت تصاویر استفاده می‌کنند. این کار به بررسی دقیق‌تر عروق خونی کمک می‌کند.

سی‌تی اسکن سریع‌تر از ام‌آرآی انجام می‌شود. معمولاً ۱۰-۱۵ دقیقه طول می‌کشد. این روش برای بیمارانی که نمی‌توانند ام‌آرآی انجام دهند گزینه مناسبی است. دوز اشعه آن کم است اما برای زنان باردار توصیه نمی‌شود.

تست نوار عصب و عضله (EMG/NCV)

این تست عملکرد اعصاب گردن و دست‌ها را بررسی می‌کند. بخش اول تست سرعت هدایت عصبی (NCV) است. الکترودهای کوچکی روی پوست قرار می‌گیرند. دستگاه پالس‌های الکتریکی ملایمی به اعصاب می‌فرستد.

بخش دوم الکترومیوگرافی (EMG) است. پزشک سوزن بسیار نازکی را در عضلات مختلف فرو می‌کند. بیمار عضله را شل و سپس منقبض می‌کند. دستگاه فعالیت الکتریکی عضلات را ثبت می‌کند.

این تست فشار روی ریشه‌های عصبی را نشان می‌دهد. پزشک می‌تواند محل دقیق آسیب عصبی را تشخیص دهد. تست کمی ناراحت کننده است اما اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهد. حدود ۳۰-۶۰ دقیقه طول می‌کشد.

آزمایش خون برای رد بیماری‌های التهابی مشابه

آزمایش خون به تنهایی آرتروز را تشخیص نمی‌دهد. اما برای رد کردن بیماری‌های مشابه ضروری است. پزشک معمولاً آزمایش CRP و ESR را تجویز می‌کند. این موارد سطح التهاب در بدن را نشان می‌دهند.

آزمایش فاکتور روماتوئید و آنتی‌بادی‌های خاص هم انجام می‌شود. این کار برای تشخیص افتراقی آرتریت روماتوئید است. آزمایش سطح اسید اوریک به رد کردن نقرس کمک می‌کند. در سالمندان آزمایش عملکرد کلیه و کبد هم مهم است.

نمونه خون معمولاً از ورید بازو گرفته می‌شود. نتایج طی ۲۴-۴۸ ساعت آماده می‌شود. این آزمایشات کاملاً روتین و بدون خطر هستند. به تشخیص دقیق‌تر و انتخاب درمان مناسب کمک می‌کنند.

بلوک تشخیصی عصب (تزریق بی‌حسی موضعی)

این روش هم تشخیصی و هم درمانی است. پزشک با هدایت فلوروسکوپی سوزن را به ناحیه مورد نظر هدایت می‌کند. سپس داروی بی‌حسی موضعی تزریق می‌کند. اگر درد بیمار به طور موقت بهبود یابد، تشخیص تأیید می‌شود.

این کار به تعیین منبع دقیق درد کمک می‌کند. پزشک می‌تواند تشخیص دهد کدام مفصل یا عصب عامل درد است. تزریق حدود ۱۰-۱۵ دقیقه طول می‌کشد. بیمار باید پس از آن ۱-۲ ساعت تحت نظر باشد.

عوارض این روش نادر است اما ممکن است شامل سردرد یا عفونت باشد. نتایج آن به برنامه‌ریزی درمانی کمک زیادی می‌کند. در برخی موارد اثر درمانی آن چند هفته تا چند ماه باقی می‌ماند.

بررسی تاریخچه پزشکی و علائم بیمار

پزشک با دقت به شرح حال بیمار گوش می‌دهد. او درباره شغل، فعالیت‌های روزمره و سابقه آسیب‌ها سوال می‌پرسد. مدت زمان شروع علائم و عوامل تشدیدکننده درد مهم هستند. پزشک به الگوی پیشرفت علائم توجه ویژه‌ای دارد.

سابقه خانوادگی بیماری‌های مفصلی پرسیده می‌شود. مصرف داروها و درمان‌های قبلی ثبت می‌گردد. پزشک به سایر بیماری‌های همراه مانند دیابت یا فشارخون هم توجه می‌کند. این اطلاعات به تشخیص دقیق‌تر کمک می‌کنند.

بررسی کیفیت زندگی بیمار هم مهم است. پزشک می‌پرسد درد چگونه بر فعالیت‌های روزمره تأثیر گذاشته است. این گفتگو معمولاً ۱۵-۲۰ دقیقه طول می‌کشد. اطلاعات به دست آمده مبنای تصمیم‌گیری برای انجام آزمایشات بعدی است.

تست‌های عملکردی و ارزیابی وضعیت عصبی

این تست‌ها عملکرد عملی گردن را ارزیابی می‌کنند. پزشک از بیمار می‌خواهد فعالیت‌های خاصی انجام دهد. مثلاً شیئی را از زمین بردارد یا به بالای سر برساند. نحوه انجام این حرکات ثبت و تحلیل می‌شود.

تست راه رفتن روی خط مستقیم انجام می‌شود. این کار تعادل و هماهنگی عصبی-عضلانی را بررسی می‌کند. پزشک به حرکات غیرارادی یا لرزش‌ها توجه می‌کند. تست‌های حسی مانند تشخیص لمس یا دما هم انجام می‌شوند.

این ارزیابی‌ها حدود ۲۰-۳۰ دقیقه طول می‌کشد. نتایج به تعیین میزان ناتوانی ناشی از آرتروز کمک می‌کنند. پزشک بر اساس آنها برنامه توانبخشی مناسب را طراحی می‌کند. این تست‌ها برای پیگیری پیشرفت بیماری هم مفید هستند.

آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند چالشی شایع و آزاردهنده است. این بیماری با افزایش سن تشدید می‌شود و زندگی روزمره را مختل می‌کند. خوشبختانه راه‌های درمانی متعددی برای مدیریت این شرایط وجود دارد.

درمان معمولاً با روش‌های ساده شروع می‌شود. داروهای مسکن و ضدالتهاب اولین گزینه هستند. فیزیوتراپی نقش کلیدی در بهبود دامنه حرکتی دارد. تمرینات ویژه به تقویت عضلات گردن کمک می‌کنند.

تغییر سبک زندگی تأثیر چشمگیری دارد. اصلاح وضعیت بدن هنگام کار و استراحت ضروری است. استفاده از بالش مناسب و کاهش وزن فشار روی مهره‌ها را کم می‌کند. وسایل کمکی مانند گردنبندهای طبی هم کمک‌کننده هستند.

در موارد پیشرفته، گزینه‌های دیگری وجود دارد. تزریق استروئید التهاب را کاهش می‌دهد. روش‌های مکمل مانند طب سوزنی هم مفیدند. جراحی فقط برای موارد بسیار شدید توصیه می‌شود.

هر بیمار نیازمند برنامه درمانی شخصی‌سازی شده است. ترکیب چند روش معمولاً بهترین نتیجه را می‌دهد. شروع زودهنگام درمان از پیشرفت بیماری جلوگیری می‌کند. با مدیریت صحیح می‌توان کیفیت زندگی را بهبود بخشید.

درمان‌های دارویی

پزشکان برای آرتروز گردن ابتدا داروهای ساده تجویز می‌کنند. استامینوفن اولین انتخاب برای دردهای خفیف است. این دارو عوارض گوارشی کمتری دارد. اما تأثیر ضدالتهابی ندارد. داروهای قوی‌تر مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن هم استفاده می‌شوند. این داروها هم درد و هم التهاب را کاهش می‌دهند.

سالمندان باید با احتیاط بیشتری دارو مصرف کنند. پزشک دوز مناسب را با توجه به شرایط کلی بیمار تعیین می‌کند. معمولاً دوزهای پایین‌تر برای افراد مسن توصیه می‌شود. مصرف طولانی‌مدت این داروها نیاز به نظارت دارد. آزمایشات دوره ای عملکرد کلیه و کبد ضروری است.

شل‌کننده‌های عضلانی مانند متوکاربامول برای اسپاسم‌ها مفیدند. این داروها عضلات سفت شده را آرام می‌کنند. اما ممکن است باعث خواب‌آلودگی شوند. سالمندان باید مراقب افت فشار خون باشند. معمولاً فقط برای دوره‌های کوتاه تجویز می‌شوند.

تزریق کورتیکواستروئیدها در موارد شدید انجام می‌شود. پزشک با هدایت اشعه ایکس دارو را تزریق می‌کند. این کار التهاب موضعی را کاهش می‌دهد. اثر آن معمولاً چند هفته تا چند ماه باقی می‌ماند. در سال بیش از 3-4 بار نباید تکرار شود.

فیزیوتراپی و حرکات اصلاحی

فیزیوتراپی برنامه‌ای جامع برای آرتروز گردن ارائه می‌دهد. جلسات معمولاً 2-3 بار در هفته شروع می‌شوند. فیزیوتراپیست ابتدا ارزیابی کاملی انجام می‌دهد. او دامنه حرکتی و قدرت عضلات را اندازه‌گیری می‌کند. سپس برنامه‌ای شخصی‌سازی شده طراحی می‌نماید.

تمرینات کششی اولین قدم درمان هستند. این حرکات به آرامی عضلات سفت را شل می‌کنند. کشش باید ملایم و کنترل شده باشد. هر کشش 20-30 ثانیه نگه داشته می‌شود. روزانه 2-3 بار تکرار می‌شود.

تمرینات تقویتی به مرور زمان اضافه می‌شوند. تقویت عضلات گردن و شانه بسیار مهم است. این کار از مهره‌ها حمایت می‌کند. تمرینات با مقاومت کم شروع می‌شوند. به تدریج شدت آنها افزایش می‌یابد.

دستگاه‌های فیزیوتراپی مختلفی استفاده می‌شوند. اولتراسوند بافت‌های عمقی را گرم می‌کند. این کار جریان خون را افزایش می‌دهد. تحریک الکتریکی (TENS) سیگنال‌های درد را مسدود می‌کند. درمان دستی به آزادسازی مفاصل کمک می‌نماید.

تغییر سبک زندگی

اصلاح وضعیت بدن (پوسچر) اهمیت زیادی دارد. هنگام کار با کامپیوتر، صفحه نمایش باید در سطح چشم باشد. صندلی باید از گودی کمر حمایت کند. هر 30 دقیقه باید استراحت کوتاهی داشت. این استراحت‌ها از خستگی عضلات جلوگیری می‌کنند.

بالش و تشک مناسب تأثیر چشمگیری دارند. بالش نباید خیلی بلند یا سفت باشد. وضعیت خوابیدن به پهلو با بالش بین زانوها بهترین حالت است. تشک باید نه خیلی نرم باشد نه خیلی سفت. تعویض بالش هر 1-2 سال توصیه می‌شود.

کاهش وزن حتی چند کیلوگرم کمک می‌کند. وزن اضافی فشار روی مهره‌ها را افزایش می‌دهد. رژیم غذایی سالم همراه با ورزش سبک مفید است. پیاده‌روی روزانه 30 دقیقه بسیار مؤثر است. شنا و ورزش‌های آبی هم گزینه‌های خوبی هستند.

درمان‌های غیرجراحی

طب سوزنی برای برخی بیماران مؤثر واقع می‌شود. سوزن‌های بسیار نازک در نقاط خاصی قرار داده می‌شوند. این کار ترشح اندورفین را افزایش می‌دهد. معمولاً 6-8 جلسه درمان نیاز است. جلسات 20-30 دقیقه طول می‌کشند.

ماساژ درمانی عضلات سفت را شل می‌کند. جریان خون در ناحیه بهبود می‌یابد. ماساژ باید توسط متخصص انجام شود. فشار زیاد ممکن است مشکل را بدتر کند. ماساژ با روغن‌های گرم مفیدتر است.

کایروپراکتیک باید با احتیاط انجام شود. متخصص با حرکات کنترل شده مفاصل را تنظیم می‌کند. این کار برای همه افراد مناسب نیست. در موارد پوکی استخوان شدید توصیه نمی‌شود. همیشه باید توسط فرد مجرب انجام گیرد.

درمان‌های جراحی

جراحی آخرین راه حل برای موارد شدید است. فیوژن مهره‌ها آنها را به هم متصل می‌کند. این کار حرکت بین مهره‌ها را محدود می‌نماید. اما درد را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد. دوره بهبودی چند ماه طول می‌کشد.

لامینکتومی فضای بیشتری برای اعصاب ایجاد می‌کند. بخشی از مهره برداشته می‌شود. این کار فشار روی نخاع را کم می‌کند. روش‌های جدید کم‌تهاجمی‌تر هستند. برش‌ها کوچک‌تر و خونریزی کمتر است.

تعویض دیسک مصنوعی گزینه جدیدتری است. این روش حرکت طبیعی گردن را حفظ می‌کند. نتایج بلندمدت آن هنوز در حال بررسی است. هزینه این عمل نسبتاً بالا است. فقط در مراکز تخصصی انجام می‌شود.

روش‌های مکمل

گرما و سرما درمانی ساده اما مؤثر هستند. کیسه آب گرم برای 15-20 دقیقه روی گردن قرار می‌گیرد. این کار جریان خون را افزایش می‌دهد. یخ التهاب را کاهش می‌دهد. باید در حوله پیچیده شود و بیش از 10 دقیقه استفاده نشود.

مکمل‌هایی مانند گلوکزامین ممکن است کمک کنند. آنها مواد تشکیل‌دهنده غضروف را تأمین می‌نمایند. امگا-3 التهاب را کاهش می‌دهد. ویتامین D برای سلامت استخوان‌ها مهم است. همیشه قبل از مصرف با پزشک مشورت کنید.

یوگای ملایم انعطاف‌پذیری را بهبود می‌بخشد. حرکات باید تحت نظر مربی انجام شوند. تای‌چی تعادل و قدرت را افزایش می‌دهد. این فعالیت‌ها استرس را هم کاهش می‌دهند. هفته‌ای 2-3 جلسه کافی است.

وسایل کمکی

گردنبندهای طبی حمایت موقتی فراهم می‌کنند. آنها نباید طولانی‌مدت استفاده شوند. استفاده بیش از حد عضلات را ضعیف می‌کند. معمولاً 2-3 ساعت در روز کافی است. در زمان‌های خاص مانند رانندگی مفید هستند.

ارتفاع صندلی و میز کار باید تنظیم شود. مانیتور کامپیوتر باید در سطح چشم باشد. پایه‌های تبلت و تلفن همراه کمک می‌کنند. صفحه کلید و ماوس ارگونومیک فشار را کم می‌کنند. این تنظیمات از خم شدن گردن جلوگیری می‌نمایند.

بالش‌های طبی از گردن حمایت می‌کنند. شکل آنها با بالش‌های معمولی متفاوت است. این بالش‌ها انحنای طبیعی گردن را حفظ می‌نمایند. کیفیت خواب را بهبود می‌بخشند. هر 1-2 سال باید تعویض شوند.

مدیریت درد مزمن

برنامه‌ریزی فعالیت‌های روزانه مهم است. کارها را باید به بخش‌های کوچکتر تقسیم کرد. استراحت‌های منظم از تشدید درد جلوگیری می‌کنند. فعالیت‌های سنگین باید محدود شوند. اولویت‌بندی کارها کمک می‌کند.

تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند تنفس عمیق مؤثرند. تنفس دیافراگمی به آرامش عضلات کمک می‌کند. مدیتیشن سطح استرس را کاهش می‌دهد. موسیقی آرامش‌بخش هم مفید است. این روش‌ها را روزانه 10-15 دقیقه انجام دهید.

گروه‌های حمایتی برای بسیاری مفید هستند. صحبت با دیگران که شرایط مشابه دارند کمک می‌کند. مشاوره روانشناسی مهارت‌های مقابله را آموزش می‌دهد. درد مزمن چالش‌برانگیز است اما قابل مدیریت است. کیفیت زندگی را می‌توان بهبود بخشید.

آرتروز گردن در افراد میانسال و سالمند چالشی شایع اما قابل مدیریت است. این بیماری به‌تدریج پیشرفت می‌کند و باعث درد و محدودیت حرکتی می‌شود. علائم معمولاً شامل درد گردن، سردرد و گزگز دست‌ها است.

تشخیص دقیق اولین قدم درمان است. پزشک از معاینه فیزیکی تا تصویربرداری استفاده می‌کند. درمان‌ها از ساده به پیچیده تنظیم می‌شوند. داروهای ضدالتهاب و فیزیوتراپی شروع خوبی هستند. تغییر سبک زندگی نقش کلیدی دارد.

سالمندان نیاز به مراقبت ویژه دارند. درمان باید با احتیاط بیشتری انجام شود. ترکیب چند روش معمولاً بهترین نتیجه را می‌دهد. جراحی فقط برای موارد بسیار شدید توصیه می‌شود.

پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. تقویت عضلات گردن و ورزش منظم کمک می‌کنند. وضعیت بدنی صحیح از پیشرفت بیماری جلوگیری می‌کند. استفاده از وسایل ارگونومیک در زندگی روزمره مهم است.

آرتروز گردن در سالمندان قابل کنترل است. با درمان مناسب می‌توان کیفیت زندگی را حفظ کرد. صبر و پیگیری منظم نتایج بهتری دارد. همکاری با تیم درمانی ضروری است.