بی‌شک سلامت بینایی نقش کلیدی در کیفیت زندگی ایفا می‌کند. با این حال، افزایش سن گاهی چالش‌های جدیدی را ایجاد می‌کند. یکی از این چالش‌ها، پدیده‌ای است که ممکن است بسیاری آن را مخصوص دوران کودکی بدانند. این پدیده، انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند است. برخلاف تصور رایج، این مشکل تنها مختص کودکان نیست. بزرگسالان نیز به طور ناگهانی یا تدریجی با آن مواجه می‌شوند.

ظهور انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند اغلب فرد را با مشکلات متعددی روبرو می‌کند. این عارضه می‌تواند باعث دوبینی یا کاهش درک عمق شود. انجام فعالیت های روزمره مانند رانندگی، مطالعه یا راه رفتن بر روی پله ها را دشوار می سازد. این محدودیت ها به طور مستقیم بر استقلال و اعتماد به نفس فرد تاثیر می گذارند.

علل بروز این مشکل در سنین بالا متنوع است. سکته مغزی، بیماری های عصبی مانند پارکینسون، مشکلات تیروئیدی یا دیابت از عوامل شایع هستند. حتی آسیب های قدیمی به چشم که سال ها بدون علامت بوده اند، ممکن است خود را به این شکل نشان دهند. بنابراین، انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند یک علامت هشداردهنده است. این عارضه می‌تواند نشان‌دهنده یک مشکل سلامت زمینه‌ای جدی‌تر باشد.

خبر امیدوارکننده این است که راهکارهای درمانی موثری وجود دارند. این راهکارها از عینک های منشوری و ورزش های چشمی گرفته تا تزریق بوتاک و در نهایت جراحی را شامل می شوند. هدف اصلی درمان، نه تنها اصلاح ظاهر، بلکه بازیابی بینایی دوچشمی و بهبود کیفیت زندگی است. آگاهی از انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند اولین قدم برای مدیریت موفقیت‌آمیز این شرایط است. هرگونه تغییر ناگهانی در هماهنگی چشم‌ها نیاز به مراجعه فوری به پزشک متخصص دارد.

انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند اغلب با نشانه‌های مشخصی بروز می‌کند. تشخیص این علائم اولین قدم برای دریافت کمک تخصصی است. برخلاف کودکان، بزرگسالان تغییرات بینایی خود را به وضوح درک می‌کنند.

شایع‌ترین علامت، دوبینی ناگهانی یا مکرر است. فرد ممکن است دو تصویر را کنار هم یا روی هم ببیند. این حالت می‌تواند در تمام جهت‌های نگاه یا فقط در یک جهت خاص ایجاد شود. احساس فشار یا خستگی در چشم‌ها نیز بسیار رایج است.

فرد برای تمرکز روی اشیا، ممکن است سر خود را کج کند. یا یکی از چشم‌هایش را ببندد. این کارها به او کمک می‌کند تا دید واحدی داشته باشد. از دست دادن درک عمق نیز یکی از نشانه‌های مهم است. فرد در قضیه فاصله‌ها دچار مشکل می‌شود. ریختن مایعات از لیوان یا اشتباه در گذاشتن اجسام از عواقب آن است.

این علائم می‌توانند ثابت یا متغیر باشند. ممکن است در زمان خستگی یا استرس شدت بگیرند. نادیده گرفتن این نشانه‌ها می‌تواند به کاهش شدید کیفیت زندگی بینجامد. فعالیت‌های روزمره مانند رانندگی یا مطالعه به چالشی بزرگ تبدیل می‌شوند.

شناخت دقیق علائم و نشانه های انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند بسیار حیاتی است. این آگاهی باعث مراجعه به موقع به چشم پزشک می‌شود. درمان مناسب می‌تواند دید راحت و یکپارچه را به فرد بازگرداند.

۴. سردرد

سردردهای مکرر و مرتبط با بینایی، یکی از پیامدهای مستقیم انحراف چشم یا استرابیسم در افراد میانسال و سالمند است. این سردردها معمولاً در ناحیه پیشانی، اطراف چشم‌ها یا شقیقه‌ها احساس می‌شوند. منشأ این سردردها،  فشار بیش از حدی است که مغز و عضلات چشم متحمل می‌شوند. وقتی چشم‌ها تراز نیستند، مغز به طور دائم در حال صرف انرژی برای تصحیح این عدم هماهنگی است. این تلاش مداوم برای ادغام تصاویر و ایجاد یک بینایی واضح، سیستم عصبی را خسته می‌کند.

این نوع سردردها اغلب در اواخر روز یا پس از دوره‌های طولانی انجام کارهای چشمی ظاهر می‌شوند. خواندن یک کتاب، کار با تلفن همراه یا رانندگی می‌تواند محرک آن باشد. سردرد ممکن است از یک احساس مبهم فشار شروع شود و به تدریج شدت بگیرد. بسیاری از افراد به اشتباه این سردردها را به میگرن یا استرس عمومی نسبت می‌دهند. اما زمانی که سردرد به طور مشخص پس از استفاده از چشم‌ها ایجاد می‌شود، باید انحراف چشم را به عنوان یک علت احتمالی جدی گرفت. درمان موفقیت‌آمیز استرابیسم، مانند استفاده از عینک‌های منشوری یا انجام جراحی، اغلب به طور قابل توجهی این سردردها را کاهش داده یا به طور کامل از بین می‌برد.

۵. کج کردن سر برای دید بهتر

کج کردن سر یا چرخاندن آن به یک وضعیت غیرطبیعی، یک مکانیسم جبرانی هوشمندانه توسط بدن است. افراد مبتلا به استرابیسم اغلب به طور ناخودآگاه سر خود را در جهتی خاص کج می‌کنند تا دوبینی خود را کاهش دهند یا بینایی خود را بهبود بخشند. این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا به “نقطهٔ تسکین” یا نقطه صفر برسند. در این نقطه خاص، انحراف چشم به حداقل می‌رسد. زیرا فرد با تغییر موقعیت سر، باعث می‌شود چشم‌ها در وضعیتی قرار گیرند که عضلات کمترین تنش و بیشترین هماهنگی را داشته باشند.

این حالت‌گیری غیرعادی سر می‌تواند به صورت کج کردن به طرفین یا چانه را به سمت پایین یا بالا گرفتن باشد. برای یک ناظر خارجی، ممکن است اینطور به نظر برسد که فرد همیشه در حال گوش دادن به چیزی با دقت است یا حالت‌گیری عجیبی دارد. این سازگاری اگرچه موقتاً دید بهتری ایجاد می‌کند، اما عوارض جانبی خود را دارد. نگه داشتن طولانی‌مدت سر در یک وضعیت غیرطبیعی می‌تواند باعث دردهای مزمن در گردن، شانه و حتی کمر شود. این علامت برای چشم پزشک یک سرنخ بسیار ارزشمند است. جهت کج کردن سر به پزشک کمک می‌کند تا نوع و الگوی انحراف عضلات چشم را دقیق‌تر تشخیص دهد.

خواندن، که یکی از لذت‌بخش‌ترین فعالیت‌هاست، برای فرد مبتلا به استرابیسم به یک کار طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود. در خواندن، چشم‌ها باید حرکات هماهنگ و دقیقی را انجام دهند. آن‌ها باید به نرمی از یک کلمه به کلمه بعدی حرکت کنند. در انتهای هر سطر نیز باید به درستی به ابتدای سطر بعدی برگردند. انحراف چشم این هماهنگی ظریف را بر هم می‌زند.

فرد ممکن است کلمات را تار یا روی هم ببیند. او ممکن است خط را گم کند. زیرا چشم‌ها به درستی به ابتدای سطر جدید هدایت نمی‌شوند. برای جبران این مشکل، فرد مجبور است از انگشت خود برای دنبال کردن خطوط استفاده کند. یا ممکن است سر خود را به جای حرکت چشم‌ها تکان دهد. این تلاش اضافی برای حفظ تمرکز، به سرعت باعث خستگی چشم‌ها می‌شود. علائمی مانند سوزش چشم، سردرد و خواب‌آلودگی پس از چند دقیقه مطالعه ظاهر می‌شوند. فرد نمی‌تواند برای مدت طولانی مطالعه کند. این موضوع بر فعالیت‌های حرفه‌ای، تحصیلی و تفریحی او تأثیر می‌گذارد. لذت بردن از یک کتاب خوب برای بسیاری به یک آرزو تبدیل می‌شود. این مشکل به وضوح نشان می‌دهد که استرابیسم چگونه می‌تواند بر ساده‌ترین جنبه‌های زندگی روزمره سایه بیندازد.

تشخیص انحراف چشم در افراد میانسال و سالمند

استرابیسم یا انحراف چشم، تنها یک چالش کودکان نیست. بسیاری از افراد در میانسالی و سالمندی نیز برای اولین بار با این مشکل روبرو می‌شوند. تشخیص به موقع این عارضه اهمیت بسیار زیادی دارد. انحراف چشم در این سنین می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری جدی باشد.

علائم انحراف چشم بسیار واضح هستند. فرد ممکن است دوبینی ناگهانی را تجربه کند. او برای تمرکز بینایی خود دچار مشکل می‌شود. ممکن است سرش را کج کند تا بهتر ببیند. احساس فشار یا خستگی در چشم‌ها نیز شکایت شایعی است. اطرافیان اغلب متوجه انحراف قابل مشاهده‌ی یک چشم می‌شوند.

خود فرد نیز می‌تواند تست‌های ساده‌ای انجام دهد. یک تست ساده، نگاه کردن در آینه است. فرد باید به طور متناوب روی یک چشم را بپوشاند و سپس چشم دیگر را. اگر چشمی که باز است حرکت کند، ممکن است نشانه‌ی انحراف باشد. مشاهده‌ی عکس‌های خود نیز می‌تواند کمک کننده باشد.

اما معاینه توسط متخصص، دقیق‌ترین روش تشخیص است. چشم‌پزشک با پوشاندن متناوب چشم‌ها، واکنش آن‌ها را بررسی می‌کند. او از دستگاه‌هایی برای ارزیابی هماهنگی عضلات چشم استفاده می‌کند. معاینه‌ی کامل عصبی نیز گاهی ضروری است.

هرگز نباید این علائم را نادیده گرفت. دوبینی یا انحراف ناگهانی یک فوریت پزشکی محسوب می‌شود. این علائم می‌توانند نشانه‌ی سکته‌ی مغزی، مشکلات تیروئید یا تومور باشند. مراجعه‌ی فوری به چشم‌پزشک یا متخصص مغز و اعصاب قدم اول و حیاتی است. تشخیص صحیح، کلید درمان موثر و حفظ بینایی است.

۱. معاینه بالینی توسط چشم‌پزشک

معاینه بالینی توسط چشم‌پزشک، اولین و اساسی‌ترین قدم برای تشخیص استرابیسم است. این معاینه تنها به بررسی انحراف چشم محدود نمی‌شود. چشم‌پزشک یک ارزیابی کامل از سلامت بینایی شما انجام می‌دهد. او در مورد تاریخچه پزشکی شما به دقت سؤال می‌پرسد. این سؤالات شامل زمان شروع علائم، سابقه ضربه به سر یا صورت و بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا فشارخون است.

سپس پزشک بینایی شما را با استفاده از چارت بینایی‌سنجی بررسی می‌کند. او وضوح دید هر چشم را به طور جداگانه اندازه می‌گیرد. این کار کمک می‌کند تا بفهمد آیا کاهش بینایی به دلیل انحراف است یا مشکلات دیگری مانند آب مروارید وجود دارد. پزشک به حالت فیزیکی چشم‌ها و وضعیت پلک‌ها نیز توجه می‌کند.

در طول معاینه، چشم‌پزشک از شما می‌خواهد تا به نقطه‌ای خاص نگاه کنید. او سپس رفتار هر دو چشم را زیر نظر می‌گیرد. این مشاهده مستقیم، اطلاعات ارزشمندی درباره هماهنگی یا عدم هماهنگی عضلات چشم ارائه می‌دهد. پزشک ممکن است از نور برای بررسی واکنش مردمک‌ها استفاده کند. این معاینه کاملاً بدون درد است و نیاز به آمادگی خاصی ندارد.

نتیجه این معاینه بالینی، نقشه راهی برای اقدامات بعدی می‌شود. چشم‌پزشک بر اساس یافته‌های خود تصمیم می‌گیرد که کدام تست‌های تخصصی‌تر لازم است. بنابراین، این معاینه یک ارزیابی کلی و حیاتی محسوب می‌شود که مبنای تشخیص نهایی قرار می‌گیرد.

۲. تست پوشاندن متناوب

تست پوشاندن متناوب، دقیق‌ترین و رایج‌ترین روش برای تشخیص وجود و نوع انحراف چشم است. این تست به سادگی و بدون نیاز به دستگاه پیچیده انجام می‌شود. نتیجه آن به چشم‌پزشک می‌گوید که آیا چشم‌ها در تراز صحیح قرار دارند یا خیر.

برای انجام این تست، چشم‌پزشک از شما می‌خواهد تا روی یک نقطه ثابت در فاصله دور و سپس نزدیک تمرکز کنید. او یک وسیله کوچک مانند یک کارت مخصوص را برای چند ثانیه روی یکی از چشم‌های شما قرار می‌دهد. این کار باعث می‌شود آن چشم از عمل بینایی موقتاً خارج شود. پزشک در این لحظه، حرکت چشم مقابل را با دقت مشاهده می‌کند.

سپس او کارت را به سرعت برمی‌دارد. حالا پزشک حرکات ظریف هر دو چشم را هنگام بازگشت به حالت بینایی دوچشمی بررسی می‌کند. این فرآیند را برای چشم دیگر نیز تکرار می‌کند. اگر چشم تحت پوشش برای پیدا کردن نقطه تمرکز حرکت کند، نشان‌دهنده وجود انحراف نهان است. اگر چشم بدون پوشش حرکت کند، نشان‌دهنده انحراف آشکار است.

این تست به پزشک کمک می‌کند تا جهت انحراف را نیز مشخص کند. انحراف ممکن است به سمت داخل، خارج، بالا یا پایین باشد. دقت این تست بسیار بالا است. حتی انحرافات بسیار کوچک که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند نیز با این روش تشخیص داده می‌شوند. این تست یک ابزار کلیدی برای برنامه‌ریزی درمان صحیح است.

۳. ارزیابی حرکات چشمی

ارزیابی حرکات چشمی، عملکرد عضلات شش گانه اطراف هر چشم را می‌سنجد. این عضلات مسئول حرکت هماهنگ و نرم چشم‌ها در همه جهات هستند. چشم‌پزشک با این ارزیابی مشخص می‌کند که کدام عضله یا عضلات دچار ضعف یا بیش‌فعالی شده‌اند.

در این تست، پزشک از شما می‌خواهد تا در حالی که سرتان ثابت است، فقط با چشمانتان یک شیء در حال حرکت را دنبال کنید. او معمولاً یک قلم یا نور کوچک را به شکل “H” یا دایره در مقابل شما حرکت می‌دهد. شما باید بدون حرکت دادن سر، با نگاه خود آن را تعقیب کنید. پزشک دامنه حرکت هر چشم را به دقت زیر نظر می‌گیرد.

او به محدودیت حرکت، حرکات پرشی یا عدم هماهنگی بین دو چشم توجه می‌کند. برای مثال، اگر یک چشم نتواند به طور کامل به سمت بیرون حرکت کند، ممکن است نشانه ضعف در عضله مربوطه باشد. این مشکل می‌تواند باعث دوبینی در آن جهت نگاه شود.

این ارزیابی برای تشخیص علت استرابیسم بسیار مهم است. اگر مشکل از عضلات چشم باشد، نتیجه این تست غیرعادی خواهد بود. اما اگر علت انحراف، عصبی باشد (مانند فلج عصب مغزی)، الگوی خاصی از محدودیت حرکت دیده می‌شود. این اطلاعات به پزشک کمک می‌کند تا منشأ انحراف را پیدا کند و درمان را به سمت رفع علت اصلی هدایت نماید.

۴. تعیین نمره عینک

معاینه رفرکشن یا تعیین نمره عینک، یک بخش استاندارد از هر معاینه چشم‌پزشکی است. این معاینه مشکلات تمرکز نور مانند نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم را اندازه‌گیری می‌کند. این مشکلات بینایی می‌توانند باعث ایجاد یا تشدید انحراف چشم به ویژه در میانسالان شوند.

چشم‌پزشک این کار را با دستگاهی به نام فوروپتر انجام می‌دهد. او از شما می‌خواهد پشت این دستگاه بنشینید. سپس لنزهای مختلفی را به طور متناوب مقابل چشم‌های شما قرار می‌دهد. او از شما می‌پرسد که کدام لنز باعث می‌شود حروف روی چارت را واضح‌تر ببینید. این فرآیند به پزشک کمک می‌کند تا دقیق‌ترین نسخه عینک را برای شما تجویز کند.

چرا این معاینه برای تشخیص انحراف مهم است؟ زیرا یک خطای انکساری درمان‌نشده می‌تواند مغز را تحت فشار قرار دهد. برای مثال، در افراد میانسال، دوربینی می‌تواند نیاز به تمرکز بیشتری برای دیدن اجسام نزدیک ایجاد کند. این تلاش اضافی برای تمرکز، ممکن است به طور خودکار باعث چرخش چشم‌ها به سمت داخل شود. این حالت را “استرابیسم تطابقی” می‌نامند.

گاهی اوقات، تجویز یک عینک مناسب به تنهایی می‌تواند انحراف چشم را به طور کامل اصلاح کند. حتی اگر انحراف را کاملاً برطرف نکند، به دست آوردن دید واضح و راحت، قدم اول و ضروری قبل از هر اقدام درمانی دیگر مانند عمل جراحی است. این معاینه مطمئن می‌شود که انحراف ناشی از یک مشکل بینایی ساده نیست.

۵. بررسی سلامت ساختارهای داخلی چشم

این بررسی به چشم‌پزشک اجازه می‌دهد تا سلامت قسمت‌های پشت چشم را ببیند. او ساختارهای حیاتی مانند شبکیه، عصب بینایی و عدسی را از نظر وجود هرگونه بیماری بررسی می‌کند. این معاینه برای رد کردن علل خطرناک استرابیسم ناگهانی در سالمندان بسیار حیاتی است.

پزشک برای این کار از قطره‌های چشمی برای گشاد کردن مردمک استفاده می‌کند. این قطره‌ها پس از حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه اثر می‌کنند. مردمک گشاد شده به پزشک دید وسیع‌تر و بهتری از داخل چشم می‌دهد. سپس او با استفاده از یک لنز مخصوص و نور، به دقت داخل چشم را معاینه می‌کند.

او به دنبال علائمی می‌گردد که می‌توانند باعث انحراف ثانویه شوند. برای مثال، آب مروارید پیشرفته می‌تواند بینایی یک چشم را به شدت کاهش دهد. کاهش بینایی طولانی‌مدت ممکن است منجر به انحراف آن چشم به سمت خارج یا داخل شود. مشکلات شبکیه مانند جداشدگی یا خونریزی نیز می‌توانند باعث دوبینی و انحراف کاذب شوند.

همچنین، پزشک عصب بینایی را از نظر علائم فشار داخل چشمی یا بیماری‌هایی مانند گلوکوم بررسی می‌کند. تومورهای داخل چشمی یا پشت چشم نیز از جمله علل نادر اما جدی انحراف هستند که در این معاینه قابل تشخیص هستند. بنابراین، این بررسی اطمینان حاصل می‌کند که انحراف چشم، نشانه یک بیماری جدی‌تر زمینه‌ای نیست. این یک گام ایمنی بسیار مهم در روند تشخیص است.

درمان انحراف چشم در افراد میانسال و سالمند

تشخیص انحراف چشم یا استرابیسم در سنین میانسالی و سالمندی پایان راه نیست. بلکه آغاز یک مسیر درمانی هدفمند است. هدف درمان تنها زیبایی نیست. درمان به دنبال بازگرداندن کیفیت زندگی است. مهم‌ترین هدف، از بین بردن دوبینی آزاردهنده است. دوبینی می‌تواند فعالیت‌های ساده مانند رانندگی یا خواندن را غیرممکن کند. درمان همچنین می‌خواهد هماهنگی بین دو چشم را بهبود بخشد. این کار باعث تعادل بهتر و جلوگیری از زمین خوردن می‌شود.

روش درمان کاملاً به علت و نوع انحراف بستگی دارد. پزشک پس از معاینه کامل، بهترین گزینه را پیشنهاد می‌دهد. گاهی یک راه حل ساده مانند تجویز عینک یا منشور می‌تواند مشکل را حل کند. عینک‌های ویژه با لنزهای منشوری، مسیر نور را خم می‌کنند. این کار به از بین بردن دوبینی کمک می‌کند.

در مواردی که انحراف پایدار است، چشم‌پزشک گزینه جراحی را مطرح می‌کند. عمل جراحی موقعیت عضلات چشم را تنظیم می‌کند. این کار تراز چشم‌ها را اصلاح می‌نماید. گاهی نیز تمرینات بینایی یا ورزش چشمی به تقویت هماهنگی کمک می‌کنند. نکته کلیدی این است که هیچگاه برای درمان دیر نیست. بسیاری از سالمندان با درمان مناسب، بینایی تک‌چشمی و دوبینی خود را به طور چشمگیری بهبود می‌بخشند. آنها دوباره لذت دید واضح و بدون سردرد را تجربه می‌کنند. مشورت با یک متخصص استرابیسم، اولین قدم حیاتی است.

۴. تزریق بوتاکس (Botox)

تزریق بوتاکس یک روش کم‌تهاجمی برای درمان برخی انواع انحراف چشم است. بوتاکس در واقع یک سم عصبی ضعیف شده است. عملکرد اصلی آن، ضعیف کردن موقتی عضله است. چشم‌پزشک این ماده را مستقیماً به یکی از عضلات خارج چشمی که باعث انحراف شده است، تزریق می‌کند.

این تزریق عضله بیش‌فعال را برای چندین ماه فلج موقت می‌کند. در این مدت، عضلات مقابل فرصت پیدا می‌کنند تا کشش خود را تنظیم کنند و موقعیت چشم را به حالت طبیعی‌تر بازگردانند. اثر بوتاکس پس از چند ماه به تدریج از بین می‌رود. اما در برخی موارد، این اثر موقت می‌تواند منجر به یک اصلاح پایدار شود. به ویژه اگر انحراف ناشی از اسپاسم یا بیش‌فعالی عضله باشد.

این روش مزایای خاصی دارد. نیاز به بیهوشی عمومی ندارد. دوره بهبودی آن بسیار کوتاه است. پزشک این کار را در مطب انجام می‌دهد. از بوتاکس اغلب برای درمان انحراف‌های کوچک استفاده می‌کنند. یا اینکه از آن به عنوان یک اقدام تشخیصی بهره می‌برند. پزشک با تزریق بوتاکس می‌تواند نتیجه عمل جراحی را پیش‌بینی کند. اگر تزریق موفقیت‌آمیز باشد، عمل جراحی با احتمال موفقیت بالاتری انجام می‌شود. این روش برای سالمندانی که شرایط انجام جراحی را ندارند، یک گزینه درمانی بسیار ارزشمند محسوب می‌شود.

۵. جراحی عضلات چشم

جراحی، روشی قطعی برای اصلاح فیزیکی انحراف چشم است. چشم‌پزشک متخصص استرابیسم این عمل را انجام می‌دهد. هدف از جراحی، تغییر موقعیت یا طول عضلات خارج چشمی است تا تعادل بین آن‌ها برقرار شود. این کار تراز چشم‌ها را اصلاح می‌کند.

عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. جراح برش کوچکی روی ملتحمه چشم ایجاد می‌کند. او به عضلات اصلی کنترل‌کننده حرکت چشم دسترسی پیدا می‌کند. سپس بسته به نوع انحراف، موقعیت عضله را تغییر می‌دهد. او ممکن است عضله را به عقب بکشد یا به جلو منتقل کند. گاهی نیز بخش کوچکی از عضله را برمی‌دارد تا اثر آن را تضعیف یا تقویت کند.

این عمل معمولاً چند ساعت طول می‌کشد. بیمار اغلب در همان روز مرخص می‌شود. دوره بهبودی نسبتاً کوتاه است. ممکن است برای چند روز قرمزی و ناراحتی خفیف وجود داشته باشد. نتیجه نهایی پس از چند هفته مشخص می‌شود. در برخی موارد پیچیده، ممکن است نیاز به بیش از یک عمل جراحی باشد. موفقیت این عمل بسیار بالا است. جراحی نه تنها ظاهر فرد را بهبود می‌بخشد، بلکه مهم‌تر از آن، دوبینی را از بین می‌برد و دید دوچشمی را بازمی‌گرداند. این روش کیفیت زندگی را به طور چشمگیری افزایش می‌دهد.

۶. پوشاندن چشم

پوشاندن چشم یک روش ساده و قدیمی برای مدیریت دوبینی است. این روش انحراف را درمان نمی‌کند. بلکه علائم آزاردهنده آن را حذف می‌نماید. وقتی یک چشم را می‌پوشانید، مغز فقط یک تصویر از چشم باز دریافت می‌کند. در نتیجه، دوبینی بلافاصله از بین می‌رود.

این روش در مواقع خاص بسیار کارآمد است. برای مثال، زمانی که دوبینی بسیار شدید است و فرد نیاز به انجام یک فعالیت مهم مانند رانندگی دارد. یا زمانی که روش‌های دیگر درمانی در دسترس نیستند. پوشاندن چشم می‌تواند با یک پد مخصوص، یک چشم‌بند یا حتی با استفاده از لنزهای مات‌شونده روی عینک انجام شود.

اما باید این روش را با احتیاط به کار برد. پوشاندن طولانی‌مدت یک چشم در بزرگسالان معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند. زیرا سیستم بینایی آن‌ها کاملاً تکامل یافته است. با این حال، بهتر است این کار تحت نظر پزشک انجام شود. پزشک ممکن است توصیه کند که چشم‌ها را به طور متناوب بپوشانید. این کار به هر دو چشم فرصت دیدن می‌دهد. پوشاندن چشم یک راه حل موقتی و تسکینی است. این روش می‌تواند فشار ناشی از دوبینی را کاهش دهد و به فرد آرامش دهد. اما برای درمان ریشه مشکل، باید به دنبال روش‌های اساسی‌تر مانند عینک، منشور یا جراحی بود.