سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند یکی از مشکلات شایع اما اغلب نادیده گرفته شده است. این اختلال عملکردی مفصل فک و عضلات مرتبط را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند معمولاً با افزایش سن تشدید می‌شود.

علائم این سندرم کیفیت زندگی را به شدت کاهش می‌دهد. سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند باعث درد مزمن، محدودیت حرکتی و مشکلات جویدن می‌شود. بسیاری از بیماران این علائم را با مشکلات دندانی یا گوش درد اشتباه می‌گیرند.

عوامل مختلفی در بروز سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند نقش دارند. ساییدگی مفصل ناشی از افزایش سن، از دست دادن دندان‌ها و استرس از مهم‌ترین دلایل هستند. تشخیص به موقع این مشکل از عوارض طولانی‌مدت جلوگیری می‌کند.

درمان سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند نیازمند رویکردی چندجانبه است. این مقاله به بررسی جامع علل، علائم و روش‌های درمانی این اختلال می‌پردازد. با آگاهی از این موضوع می‌توان به موقع اقدامات پیشگیرانه و درمانی را آغاز کرد.

سندرم مفصل تمپوروماندیبولار در افراد میانسال و سالمند مشکلات خاصی ایجاد می‌کند. این اختلال اغلب با افزایش سن تشدید می‌شود. علائم آن زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

درد اولین نشانه شایع است. بیماران درد را در ناحیه فک و جلوی گوش احساس می‌کنند. این درد به گردن و شانه‌ها هم منتشر می‌شود. بسیاری از سالمندان آن را با گوش‌درد اشتباه می‌گیرند.

مشکلات حرکتی فک بسیار آزاردهنده هستند. بیماران نمی‌توانند دهان را کاملاً باز کنند. جویدن غذا سخت می‌شود. صداهای تق تق هنگام حرکات فک شنیده می‌شود.

سایر علائم شامل سردردهای مکرر است. سفتی عضلات فک به ویژه صبح‌ها شایع است. دندان‌قروچه شبانه مشکل را بدتر می‌کند. برخی بیماران از وزوز گوش شکایت دارند.

علائم در سالمندان معمولاً شدیدتر است. از دست دادن دندان‌ها وضعیت را پیچیده‌تر می‌کند. آرتروز مفصل فک هم نقش مهمی دارد. استرس و اضطراب علائم را تشدید می‌کنند.

تشخیص به موقع اهمیت زیادی دارد. این مقاله به بررسی دقیق‌تر این علائم می‌پردازد. شناخت نشانه‌ها به درمان سریع‌تر کمک می‌کند.

درد موضعی در مفصل فک

درد مفصل فک شایع‌ترین علامت TMD است. بیماران درد را دقیقاً جلوی گوش احساس می‌کنند. این درد با جویدن یا صحبت کردن بدتر می‌شود. بسیاری آن را به صورت درد عمیق و مبهم توصیف می‌کنند.

درد معمولاً یک طرفه شروع می‌شود. ممکن است به تدریج به هر دو طرف گسترش یابد. فشار دادن ناحیه مفصل درد را تشدید می‌کند. برخی بیماران درد را به صورت تیرکشنده گزارش می‌دهند.

در سالمندان این درد اغلب مزمن می‌شود. آرتروز مفصل فک درد را افزایش می‌دهد. از دست دادن دندان‌ها فشار بیشتری به مفصل وارد می‌کند. استرس و اضطراب درد را تشدید می‌کنند.

کمپرس گرم به کاهش درد کمک می‌کند. داروهای ضدالتهاب موثر هستند. درمان باید علت اصلی را هدف قرار دهد. فیزیوتراپی فک نتایج خوبی دارد.

 

صدای کلیک یا تق تق مفصل

صدای مفصل فک هنگام حرکات ایجاد می‌شود. این صدا ممکن است به صورت کلیک یا سایش باشد. گاهی اوقات دیگران هم آن را می‌شنوند. معمولاً با درد همراه نیست.

این صدا ناشی از جابجایی دیسک مفصلی است. در سالمندان اغلب به دلیل ساییدگی مفصل ایجاد می‌شود. ممکن است با احساس قفل شدن فک همراه باشد. برخی بیماران از این صدا نگران می‌شوند.

در موارد پیشرفته، صدا به کرپیتاسیون تغییر می‌کند. این حالت نشانه ساییدگی شدید مفصل است. معمولاً نیاز به بررسی تخصصی دارد. تصویربرداری MRI اطلاعات دقیقی می‌دهد.

درمان این مشکل بستگی به شدت دارد. تمرینات فک کمک کننده است. در موارد شدید ممکن است نیاز به اسپلینت باشد. جراحی فقط در موارد خاص انجام می‌شود.

 

محدودیت حرکتی فک

بیماران نمی‌توانند دهان را کاملاً باز کنند. این محدودیت به تدریج ایجاد می‌شود. اندازه باز شدن دهان به کمتر از 40 میلی‌متر می‌رسد. غذا خوردن و صحبت کردن سخت می‌شود.

علت اصلی اسپاسم عضلات جونده است. در سالمندان آرتروز هم نقش دارد. گاهی اوقات دیسک مفصلی جابجا می‌شود. این حالت باعث قفل شدن فک می‌گردد.

صبح‌ها محدودیت حرکتی بیشتر است. به مرور در طول روز بهتر می‌شود. گرم کردن مفصل قبل از غذا کمک کننده است. ماساژ عضلات فک مفید است.

فیزیوتراپی تخصصی ضروری است. تمرینات کششی فک نتیجه خوبی دارد. در موارد شدید تزریق بوتاکس موثر است. درمان طولانی‌مدت نیاز به پیگیری دارد.

 

سفتی عضلات فک

سفتی عضلات به ویژه صبح‌ها مشهود است. بیماران از احساس سنگینی فک شکایت دارند. این حالت با خستگی عضلات ارتباط دارد. دندان‌قروچه شبانه عامل اصلی است.

سالمندان بیشتر این مشکل را تجربه می‌کنند. عضلات با افزایش سن انعطاف کمتری دارند. استرس روزانه تنش عضلانی را افزایش می‌دهد. ممکن است به سردرد منجر شود.

کمپرس گرم صبحگاهی کمک کننده است. ماساژ ملایم عضلات فک مفید است. شل‌کننده‌های عضلانی ممکن است تجویز شوند. کنترل استرس نقش مهمی دارد.

نایت گارد از دندان‌قروچه جلوگیری می‌کند. تمرینات ریلکسیشن فک نتیجه خوبی دارد. درمان باید تحت نظر دندانپزشک انجام شود. بهبودی تدریجی حاصل می‌شود.

 

سردردهای مزمن

سردد ناشی از TMD شبه میگرن است. معمولاً در شقیقه‌ها و پشت سر احساس می‌شود. این سردد با حرکات فک ارتباط مستقیم دارد. ممکن است روزها ادامه یابد.

منشأ این سردد اسپاسم عضلات است. عضلات جونده به سر و صورت متصل هستند. التهاب مفصل فک هم نقش دارد. در سالمندان اغلب با میگرن اشتباه گرفته می‌شود.

درمان باید بر علت اصلی متمرکز شود. داروهای مسکن فقط موقتاً کمک می‌کنند. فیزیوتراپی عضلات سر و گردن مفید است. تزریق نقاط ماشه‌ای ممکن است نیاز باشد.

کنترل دندان‌قروچه ضروری است. کاهش استرس روزانه کمک کننده است. درمان این سرددها نیاز به صبر دارد. معمولاً با بهبود TMD کاهش می‌یابند.

 

گوش‌درد بدون عفونت

بسیاری از بیماران از گوش‌درد شکایت دارند. این درد معمولاً با معاینه گوش طبیعی است. منشأ آن التهاب مفصل فک است. مفصل TMJ دقیقاً جلوی گوش قرار دارد.

درد ممکن است به داخل گوش تیر بکشد. برخی بیماران احساس پری گوش دارند. ممکن است با کاهش شنوایی موقت همراه باشد. وزوز گوش هم گاهی گزارش می‌شود.

درمان شامل کاهش التهاب مفصل است. کمپرس گرم روی مفصل کمک کننده است. داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مفید هستند. اصلاح وضعیت فک ضروری است.

فیزیوتراپی تخصصی نتیجه خوبی دارد. در موارد مزمن تزریق مفصل ممکن است نیاز باشد. درمان باید توسط متخصص انجام شود. علائم معمولاً به تدریج بهبود می‌یابند.

 

درد منتشر به صورت و گردن

درد TMD اغلب به نواحی مجاور انتشار می‌یابد. صورت، گردن و شانه‌ها درگیر می‌شوند. این حالت ناشی از اسپاسم عضلات است. ممکن است با احساس سوزش همراه باشد.

در سالمندان این دردها شدیدتر است. آرتروز گردن مشکل را تشدید می‌کند. وضعیت نامناسب بدن هم نقش دارد. استرس و خستگی درد را بیشتر می‌کنند.

درمان باید جامع باشد. ماساژ عضلات صورت و گردن کمک کننده است. تمرینات اصلاح وضعیت بدن ضروری است. داروهای شل‌کننده عضلانی ممکن است تجویز شوند.

طب سوزنی برای برخی بیماران مفید است. روش‌های ریلکسیشن نتیجه خوبی دارند. درمان طولانی‌مدت نیاز به پیگیری دارد. بهبودی تدریجی حاصل می‌شود.

 

سایش و دندان‌قروچه

دندان‌قروچه شبانه از علل اصلی TMD است. بیماران معمولاً از آن بی‌اطلاع هستند. این عادت فشار زیادی به مفصل فک وارد می‌کند. ممکن است باعث ساییدگی دندان‌ها شود.

در سالمندان این مشکل شایع‌تر است. استرس و اضطراب نقش مهمی دارند. برخی داروها دندان‌قروچه را تشدید می‌کنند. مصرف کافئین هم اثر منفی دارد.

نایت گارد بهترین راه حل است. این وسیله از دندان‌ها محافظت می‌کند. کاهش استرس روزانه کمک کننده است. تکنیک‌های ریلکسیشن قبل از خواب مفید است.

در موارد شدید تزریق بوتاکس ممکن است نیاز باشد. درمان باید تحت نظر دندانپزشک انجام شود. بهبودی معمولاً چند ماه طول می‌کشد. پیگیری منظم ضروری است.

 

تغییر در اکلوژن

بیماران احساس می‌کنند دندان‌ها درست روی هم قرار نمی‌گیرند. این حالت ناشی از جابجایی مفصل فک است. ممکن است به تدریج ایجاد شده باشد. گاهی پس از درمان دندانپزشکی مشهود می‌شود.

در سالمندان از دست دادن دندان‌ها مشکل را تشدید می‌کند. پروتزهای نامناسب هم نقش دارند. این حالت باعث ناراحتی در جویدن می‌شود. ممکن است به مشکلات گوارشی منجر شود.

بررسی اکلوژن توسط دندانپزشک ضروری است. اصلاح پروتزهای دندانی کمک کننده است. اسپلینت اکلوژن ممکن است تجویز شود. درمان ارتودنسی در برخی موارد نیاز است.

فیزیوتراپی فک به بازگشت موقعیت طبیعی کمک می‌کند. درمان باید جامع و تخصصی باشد. بهبودی ممکن است چند ماه طول بکشد. پیگیری منظم نتایج بهتری دارد.

 

سرگیجه و وزوز گوش

برخی بیماران از سرگیجه غیراختصاصی شکایت دارند. این حالت ناشی از نزدیکی مفصل به گوش داخلی است. التهاب مفصل می‌تواند بر تعادل تأثیر بگذارد. معمولاً با دراز کشیدن بهتر می‌شود.

وزوز گوش هم ممکن است ایجاد شود. این صدا معمولاً به صورت زنگ زدن است. با حرکت فک تغییر می‌کند. در سالمندان این علامت نگران‌کننده است.

درمان شامل کاهش التهاب مفصل است. داروهای ضدالتهاب ممکن است کمک کنند. فیزیوتراپی تخصصی فک و گردن مفید است. اصلاح وضعیت بدن ضروری است.

کنترل استرس و اضطراب کمک کننده است. در موارد مقاوم ارزیابی تخصصی گوش نیاز است. معمولاً با بهبود TMD این علائم کاهش می‌یابند. درمان patience نیاز دارد.

 

تشخیص این سندرم نیازمند رویکردی سیستماتیک است. معاینه بالینی سنگ بنای تشخیص محسوب می‌شود. پزشک ابتدا تاریخچه کامل بیمار را ثبت می‌کند. علائم و عادات پارافانکشنال دقیق بررسی می‌شوند.

پالپاسیون مفصل و عضلات اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهد. حساسیت موضعی و محدودیت حرکتی اندازه‌گیری می‌شود. در سالمندان، این معاینات باید با حساسیت بیشتری انجام شوند. تغییرات مرتبط با سن در تفسیر نتایج مدنظر قرار می‌گیرد.

تصویربرداری نقش تکمیلی مهمی ایفا می‌کند. رادیوگرافی پانورامیک تغییرات استخوانی را نشان می‌دهد. MRI برای بررسی بافت‌های نرم انتخاب بهتری است. سونوگرافی روشی ایمن و در دسترس برای ارزیابی اولیه است.

تست‌های تخصصی در موارد پیچیده کاربرد دارند. الکترومیوگرافی فعالیت عضلات را ارزیابی می‌کند. آرتروسکوپی در تشخیص آسیب‌های دیسک مفصلی کمک می‌کند. این روش‌ها معمولاً به عنوان آخرین راهکار استفاده می‌شوند.

تشخیص افتراقی در سالمندان اهمیت ویژه‌ای دارد. باید TMD را از آرتروز، نورالژی و سایر بیماری‌ها تفکیک کرد. ترکیب یافته‌های بالینی و تصویربرداری به تشخیص دقیق منجر می‌شود. رویکرد چندرشته‌ای بهترین نتایج را ارائه می‌دهد.

تاریخچه پزشکی و معاینه بالینی

پزشک ابتدا از بیمار درباره علائم سؤال می‌کند. درد، صداهای مفصلی و محدودیت حرکتی را بررسی می‌نماید. سابقه دندان‌قروچه یا فشردن فک اهمیت دارد. این اطلاعات مسیر تشخیص را مشخص می‌کند.

معاینه فیزیکی با مشاهده شروع می‌شود. پزشک تقارن صورت را بررسی می‌کند. حرکات فک هنگام باز و بسته کردن دهان ارزیابی می‌شود. عضلات جونده برای یافتن نقاط حساس لمس می‌گردند.

در سالمندان، معاینه باید کامل‌تر باشد. تغییرات دندان‌ها و پروتزها بررسی می‌شوند. سابقه آرتروز یا پوکی استخوان پرسیده می‌شود. این عوامل بر درمان تأثیر می‌گذارند.

معاینه بالینی بدون درد است. نتایج اولیه را فوراً مشخص می‌کند. پزشک می‌تواند شدت مشکل را تخمین بزند. این مرحله مبنای تصمیم‌گیری برای آزمایش‌های بعدی است.

پالپاسیون مفصل و عضلات

پزشک با انگشتان خود مفصل را لمس می‌کند. ناحیه دقیقاً جلوی گوش بررسی می‌شود. حساسیت به لمس یا تورم ثبت می‌گردد. گرمی مفصل هم ممکن است احساس شود.

عضلات جونده به دقت معاینه می‌شوند. پزشک عضله ماستر و تمپورال را بررسی می‌نماید. نقاط ماشه‌ای و گره‌های عضلانی شناسایی می‌گردند. فشار ملایم باعث ایجاد درد می‌شود.

در سالمندان، پالپاسیون باید ملایم‌تر انجام شود. پوست نازک‌تر و حساس‌تر است. اسپاسم عضلات بیشتر دیده می‌شود. تغییرات دژنراتیو مفصل قابل لمس است.

این روش اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهد. التهاب مفصل یا عضله را مشخص می‌کند. برای تشخیص افتراقی TMD از سایر بیماری‌ها کمک می‌کند. نتایج آن مکمل سایر آزمایش‌هاست.

اندازه‌گیری دامنه حرکتی فک

پزشک از بیمار می‌خواهد دهان را کاملاً باز کند. اندازه بازشدن با خطکش اندازه‌گیری می‌شود. کمتر از 40 میلی‌متر غیرطبیعی محسوب می‌گردد. حرکات جانبی فک هم بررسی می‌شوند.

بیمار باید فک را به چپ و راست حرکت دهد. محدودیت حرکتی ثبت می‌گردد. ممکن است درد در حین حرکت ایجاد شود. انحراف فک از خط وسط هم بررسی می‌شود.

در سالمندان، دامنه حرکتی طبیعی کمتر است. این موضوع در تفسیر نتایج باید در نظر گرفته شود. سفتی عضلات و مفصل بیشتر مشاهده می‌شود. آرتروز می‌تواند حرکات را محدودتر کند.

این اندازه‌گیری‌ها ساده اما ارزشمند هستند. پیشرفت درمان را می‌توان با آنها پیگیری کرد. برای طراحی برنامه فیزیوتراپی مفیدند. پاسخ به درمان را به طور عینی نشان می‌دهند.

تصویربرداری تشخیصی

پانورامیک رادیوگرافی اولین قدم تصویربرداری است. تغییرات استخوانی مفصل را نشان می‌دهد. خارهای استخوانی یا ساییدگی قابل مشاهده است. این روش سریع و کم‌هزینه است.

MRI اطلاعات دقیق‌تری ارائه می‌دهد. وضعیت دیسک مفصلی را مشخص می‌کند. التهاب بافت‌های نرم هم دیده می‌شود. برای برنامه‌ریزی جراحی ضروری است.

CT اسکن تغییرات استخوانی را دقیق‌تر نشان می‌دهد. در موارد آرتروز شدید مفید است. ساختار سه‌بعدی مفصل را نمایش می‌دهد. برای بررسی شکستگی‌های قدیمی کمک‌کننده است.

در سالمندان، تصویربرداری باید با احتیاط انجام شود. شرایطی مانند پوکی استخوان را باید در نظر گرفت. گاهی نیاز به تنظیم دستگاه برای کیفیت بهتر تصویر است. نتایج همراه با معاینه بالینی تفسیر می‌شوند.

سونوگرافی مفصل

سونوگرافی روشی غیرتهاجمی و ایمن است. پزشک می‌تواند مفصل را در حال حرکت مشاهده کند. وضعیت دیسک مفصلی در حین باز و بسته کردن دهان بررسی می‌شود. تجمع مایع در مفصل هم قابل تشخیص است.

این روش برای بررسی بافت‌های نرم ایده‌آل است. التهاب تاندون‌ها و عضلات را نشان می‌دهد. می‌تواند کیست‌ها یا توده‌ها را شناسایی کند. برای تشخیص اولیه بسیار مفید است.

در سالمندان، سونوگرافی مزایای خاصی دارد. نیاز به آمادگی خاصی ندارد. می‌تواند در مطب انجام شود. برای بیماران با محدودیت حرکتی مناسب است.

سونوگرافی هزینه کمتری نسبت به MRI دارد. نتایج بلافاصله در دسترس هستند. برای پیگیری پاسخ به درمان مفید است. محدودیت آن وابستگی به مهارت اپراتور است.

تحلیل اکلوژن و وضعیت دندان‌ها

دندانپزشک وضعیت دندان‌ها را بررسی می‌کند. سایش دندان‌ها نشانه دندان‌قروچه است. پروتزهای نامناسب می‌توانند باعث TMD شوند. رابطه بین دندان‌های بالا و پایین تحلیل می‌شود.

از بیمار خواسته می‌شود دندان‌ها را روی هم بگذارد. نقاط تماس غیرطبیعی شناسایی می‌گردند. ممکن است از کاغذ مخصوص برای ثبت اکلوژن استفاده شود. این کار نقاط فشار بیش از حد را نشان می‌دهد.

در سالمندان، تحلیل اکلوژن اهمیت ویژه‌ای دارد. از دست دادن دندان‌ها باعث تغییر در بایت می‌شود. پروتزهای قدیمی ممکن است نیاز به تنظیم داشته باشند. این عوامل می‌توانند باعث تشدید TMD شوند.

این بررسی برای درمان جامع ضروری است. ممکن است نیاز به اصلاح پروتز یا درمان دندان‌پزشکی باشد. گاهی ارتودنسی محدود توصیه می‌شود. نتایج آن بر برنامه درمانی تأثیر می‌گذارد.

تست‌های تخصصی

الکترومیوگرافی (EMG) فعالیت عضلات را ثبت می‌کند. اسپاسم عضلات جونده را نشان می‌دهد. برای تشخیص مشکلات عصبی-عضلانی مفید است. این تست توسط متخصص انجام می‌شود.

آرتروسکوپی روشی تهاجمی‌تر است. یک دوربین کوچک به داخل مفصل وارد می‌شود. آسیب‌های دیسک و بافت‌های نرم را مستقیم مشاهده می‌کند. معمولاً فقط در موارد خاص انجام می‌شود.

تست‌های آزمایشگاهی ممکن است لازم باشد. برای رد بیماری‌های التهابی سیستمیک استفاده می‌شوند. سطح CRP و ESR اندازه‌گیری می‌گردد. در موارد عفونت، کشت مایع مفصلی انجام می‌شود.

در سالمندان، این تست‌ها با احتیاط انتخاب می‌شوند. شرایط عمومی بیمار در نظر گرفته می‌شود. ممکن است نیاز به تنظیم روش‌ها باشد. نتایج همراه با سایر یافته‌ها تفسیر می‌گردند.

درمان‌های محافظه‌کارانه

درمان‌های غیرتهاجمی اولین خط دفاعی هستند. بیماران باید از جویدن آدامس و غذاهای سفت پرهیز کنند. این کار فشار روی مفصل فک را کاهش می‌دهد. استراحت فک به مدت 2-3 روز التهاب را کم می‌کند.

کمپرس گرم عضلات را شل می‌کند. روزی 3 بار به مدت 15 دقیقه استفاده شود. کمپرس سرد برای موارد حاد مناسب‌تر است. این روش‌ها درد و تورم را تسکین می‌دهند.

تمرینات سبک فیزیوتراپی بسیار کمک‌کننده است. حرکات کششی ملایم دامنه حرکتی را بهبود می‌بخشد. این تمرینات باید تحت نظر متخصص انجام شوند. از حرکات ناگهانی باید پرهیز کرد.

در سالمندان، این روش‌ها باید با احتیاط بیشتری انجام شوند. مفاصل ممکن است حساس‌تر باشند. پیشرفت تمرینات باید تدریجی باشد. نتایج معمولاً پس از 2-3 هفته ظاهر می‌شوند.

دارو درمانی

مسکن‌های ساده مثل استامینوفن اولین انتخاب هستند. این داروها عوارض گوارشی کمتری دارند. برای دردهای خفیف تا متوسط کافی هستند. باید طبق دستور پزشک مصرف شوند.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) التهاب را کاهش می‌دهند. ایبوپروفن و ناپروکسن شایع‌ترین انواع هستند. با غذا مصرف شوند تا معده را اذیت نکنند. دوره مصرف نباید طولانی باشد.

شل‌کننده‌های عضلانی مثل سیکلوبنزاپرین مفید هستند. اسپاسم عضلات جونده را کاهش می‌دهند. ممکن است باعث خواب‌آلودگی شوند. معمولاً شب‌ها تجویز می‌شوند.

در سالمندان، دوز داروها باید کمتر باشد. تداخلات دارویی باید بررسی شوند. پزشک ممکن است داروهای جایگزین تجویز کند. نظارت منظم بر عوارض جانبی ضروری است.

وسایل دندانی

نایت گارد از دندان‌ها در برابر سایش محافظت می‌کند. این وسیله فشار روی مفصل فک را کاهش می‌دهد. باید توسط دندانپزشک ساخته شود. استفاده منظم به ویژه شب‌ها ضروری است.

اسپلینت‌های اکلوژن بایت را تنظیم می‌کنند. این وسایل موقعیت فک را اصلاح می‌نمایند. باید به طور مداوم استفاده شوند. هر 3-6 ماه نیاز به بررسی دارند.

اصلاح پروتزهای قدیمی اهمیت زیادی دارد. پروتزهای نامناسب فشار مضاعف ایجاد می‌کنند. تنظیم ارتفاع پروتز ضروری است. گاهی نیاز به ساخت پروتز جدید است.

سالمندان باید بهداشت این وسایل را رعایت کنند. تمیز کردن روزانه با مسواک نرم لازم است. معاینات منظم دندانپزشکی از مشکلات بعدی جلوگیری می‌کند.

فیزیوتراپی تخصصی

اولتراسوند درمانی التهاب عمقی را کاهش می‌دهد. این روش جریان خون را افزایش می‌دهد. هفته‌ای 2-3 جلسه نیاز است. هر جلسه 5-10 دقیقه طول می‌کشد.

تحریک الکتریکی (TENS) درد را تسکین می‌بخشد. سیگنال‌های درد را مسدود می‌کند. بیمار می‌تواند دستگاه را در خانه استفاده کند. شدت آن قابل تنظیم است.

لیزر درمانی ترمیم بافت را تسریع می‌بخشد. بدون درد و عوارض جانبی است. 6-8 جلسه معمولاً کافی است. نتایج پس از چند جلسه ظاهر می‌شوند.

ماساژ درمانی عضلات جونده را شل می‌کند. تنش و اسپاسم را کاهش می‌دهد. باید توسط متخصص انجام شود. فشار مستقیم روی مفصل ممنوع است.

درمان‌های روانشناختی

مدیریت استرس نقش کلیدی در درمان دارد. تکنیک‌های تنفسی به آرامش کمک می‌کنند. روزی 10-15 دقیقه تمرین کافی است. این کار از دندان‌قروچه شبانه جلوگیری می‌کند.

بیوفیدبک به کنترل عضلات کمک می‌کند. بیماران یاد می‌گیرند تنش را تشخیص دهند. این روش نیاز به چندین جلسه دارد. نتایج بلندمدت خوبی نشان می‌دهد.

درمان شناختی-رفتاری الگوهای غلط را اصلاح می‌کند. به کاهش رفتارهای مضر مثل فشردن فک کمک می‌کند. معمولاً 8-12 جلسه نیاز است. تغییر عادات زمان‌بر است.

در سالمندان، این روش‌ها باید ساده‌تر آموزش داده شوند. جلسات کوتاه‌تر ولی مکرر بهتر نتیجه می‌دهند. خانواده می‌توانند در تمرینات کمک کنند. صبر و پیگیری ضروری است.

درمان‌های جایگزین

طب سوزنی می‌تواند درد را کاهش دهد. نقاط خاصی در صورت و گردن تحریک می‌شوند. معمولاً 6-8 جلسه نیاز است. عوارض جانبی بسیار نادر است.

کایروپراکتیک به اصلاح وضعیت گردن کمک می‌کند. فشار روی مفصل فک را کاهش می‌دهد. باید توسط متخصص با تجربه انجام شود. حرکات ناگهانی ممنوع است.

مکمل منیزیم عضلات را شل می‌کند. روزانه 200-400 میلی‌گرم توصیه می‌شود. با پزشک قبل از مصرف مشورت کنید. ممکن است با داروهای دیگر تداخل داشته باشد.

در سالمندان، این روش‌ها باید با احتیاط استفاده شوند. شرایط عمومی سلامت باید در نظر گرفته شود. بهتر است با درمان اصلی ترکیب شوند. نتایج در افراد مختلف متفاوت است.

درمان‌های تهاجمی

آرتروسنتز مفصل را شستشو می‌دهد. ذرات التهابی را خارج می‌کند. تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. بهبودی سریع است و عوارض کمی دارد.

آرتروسکوپی روشی کم‌تهاجمی است. دوربین کوچکی وارد مفصل می‌شود. آسیب‌ها را مستقیم مشاهده و درمان می‌کنند. نیاز به بیهوشی عمومی دارد.

جراحی باز آخرین راه‌حل است. فقط در موارد شدید انجام می‌شود. نیاز به دوره بهبودی طولانی دارد. عوارض احتمالی شامل عفونت و محدودیت حرکتی است.

در سالمندان، جراحی باید با احتیاط انجام شود. شرایط عمومی سلامت بررسی می‌شود. روش‌های کم‌تهاجمی ترجیح داده می‌شوند. فیزیوتراپی پس از جراحی ضروری است.